Ανδριανού: Το θανατηφόρο τροχαίο του αδερφού της και οι εφιάλτες του πατέρα της

Η Άννα Ανδιανού βίωσε τρεις απώλειες.
"Πρώτα «έφυγε» ο αδελφός μου, ύστερα η μητέρα μου και έπειτα ο πατέρας μου. Είναι η πιο οδυνηρή απώλεια ακριβώς επειδή ήταν ο τελευταίος. Μετά την... φυγή του ορφάνεψα. Αν δεν είχα τον άνδρα μου θα αισθανόμουν ξεκρέμαστη και μόνη. Ο αδελφός μου σκοτώθηκε πολύ νεαρός στην τελευταία τάξη του λυκείου με μηχανή. Η μητέρα μου πέθανε πολύ νέα από έναν πολύ άσχημο καρκίνο. Όταν ο πατέρας και η μητέρα σου καταρρέουν από μία ασθένεια ή από την ηλικία γίνεσαι εσύ γονιός τους. Και στις δύο απώλειες αισθάνθηκα σα να έχανα τα παιδιά μου. Βίωσα και άλλους αποχωρισμούς προσώπων πολύ αγαπημένων θείων που με μεγάλωσαν αλλά και αγαπημένων φίλων, όπως του Δημήτρη Ποταμίτη και της Μαλβίνα Κάραλη που υπήρξε και μέντορας μου".
Όσο για την απώλεια τονίζει: «Αφήνομαι να πονάω Δεν προσπαθώ να το ξεπεράσω. Όταν πας κόντρα σ' αυτόν τον πόνο τον κουκουλώνεις. Δεν περνά».
Για τον θάνατο του αδελφού της λέει στο ΕΓΩ: «Τρομερά. Ήταν ένα νέο παιδί 18 χρονών. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα συμβεί».
Μπορούσε η οικογένεια να συνεχίσει έπειτα από αυτή την απώλεια ;
«Ήταν για όλη την οικογένεια πολύ τραυματικό. Είδα τους αγαπημένους μου ανθρώπους να υποφέρουν πολύ. Ο αδελφός μου σκοτώθηκε το '84. Ο πατέρας μου λίγο ακόμη και λίγο πριν πεθάνει έβλεπε εφιάλτες ότι προσπαθούσε να σώσει το Μάριο. Τον φώναζε στον ύπνο του. Υπέφερε γι' αυτόν. Επειδή μ αγαπούσε πολύ και ήταν ένας απίστευτα γενναίος άνθρωπος ουδέποτε μου είχε δείξει τον πόνο του, όσο ήταν ακμαίος. Την ημέρα που έφευγε μου είπε «Τελικά μέσα στην ατυχία μου ήμουν τυχερός, γιατί αν έπρεπε να χάσω ένα από τα δύο παιδιά μου, έχασα εκείνο με τον οποίο έκανα λιγότερη παρέα, είχα λιγότερη επαφή».
Όσο για τον θάνατο του πατέρα της λέει: «Αισθάνθηκα ότι φεύγει ο κόσμος κάτω από τα πόδια μου. Έχασα τον πιο σημαντικό άνθρωπο της ζωής μου. Ότι και αν είχα μπορούσα να του το πω και να με παρηγορήσει. Δεν με είχε απορρίψει ποτέ. Δεν είχα ακούσει ποτέ μία κακή κουβέντα , ένα κουτσομπολιό ή μία πικρία από το στόμα του για τον οποιοδήποτε. Υπήρξαν άνθρωποι που του έκαναν κακό και έλεγε «Έλα μωρέ τώρα. Τι θυμώνεις; Αυτά είναι ανόητα πράγματα. Πάμε παρακάτω».
Πώς διαχειρίστηκε την απουσία του;
«Για μεγάλο διάστημα αρχικά δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε. Δε μπορούσα ούτε να κλάψω. Έπειτα πέρασα μία μεγάλη κατάθλιψη επί δύο έτη» είπε η Άννα Ανδριανού .
Και προσθέτει: «Οι συνεδρίες με τον ψυχολόγο μου έδωσαν να καταλάβω ότι σε μια μεγάλη απώλεια είναι φυσικό να πονάς. Πρέπει να μάθεις να ζεις μ' αυτό. Τώρα πια ο πόνος είναι πιο γλυκός. Αισθάνομαι ότι ένα κομμάτι του, η ενέργεια του, η ψυχή του, η αγάπη που είχαμε έχει μείνει κοντά μου και με προστατεύει» και τονίζει πως τον ονειρεύεται συχνά τον πατέρα της.