Ελισάβετ Κωνσταντινίδου: «Πολλές φορές φτάνω τη ζωή στα άκρα, δοκιμάζω τα όριά της, τη ζορίζω»

«Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει ούτε ένας θεατής μες στο κοινό που να μην κάνει στον εαυτό του τη «δύσκολη ερώτηση»: «Αν μου συνέβαινε εμένα, ποιος θα με έψαχνε; Νομίζω πως θα με σκέφτονταν εμένα, νομίζω πως έχω φίλους που θα με έψαχναν. Όχι πολύ αργά, την επόμενη μέρα. Ναι, έχω φίλους που μπορώ να τους πάρω και στις 3.00 τα ξημερώματα, να τους πω "Δεν είμαι καλά, τρέξτε" και να τρέξουν. Είμαι περήφανη για αυτό», λέει στο περιοδικό People και μιλά για το πώς φέρεται η ίδια στον εαυτό της. «Δεν ξέρω αν της φέρομαι πάντα καλά. Πολλές φορές τη φτάνω στα άκρα, δοκιμάζω τα όριά της, τη ζορίζω. Τον τελευταίο καιρό, πάντως, αρχίζω να την εκτιμώ λίγο παραπάνω». Κι αν άλλαζε κάτι πάνω της, τι θα ήταν; «Θα ήθελα να έχω καλύτερη σχέση με το χρόνο, να είμαι πιο ακριβής. Πιο οργανωτική, όχι τόσο χύμα. Και να είμαι λιγότερο παρορμητική, να κυριαρχεί λιγότερο το συναίσθημα στο σύμπαν μου. Νομίζω πως όλα τα άλλα καλά τα έχω καταφέρει». Η Γωγώ παγιδεύεται κάτω από τα συντρίμμια της ζωής της. Την Ελισάβετ τι την εγκλωβίζει; «Με εγκλωβίζει το να χάνω ανθρώπους, αν και σιγά σιγά αρχίζω να συμφιλιώνομαι με το θάνατο. Πιο πολύ με εγκλωβίζει η ζωή αυτή που ζούμε. Ευτυχώς, έχω μια ελπίδα πως κάτι καλύτερο θα γίνει».