Εξομολόγηση Μπεκατώρου: «Ήταν σαν σκοτσέζικο ντους. Μόλις έκλειναν οι κάμερες...»

Όταν έμαθε για την ασθένεια του πατέρα της, μπορούσε να αποδεχτεί το ενδεχόμενο ότι θα φύγει από τη ζωή;

Η ίδια λέει: «Τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα. Εκεί που ένιωθα τελείως πεσμένη, μόλις μία εξέταση έβγαινε καλή, αναπτερωνόταν το ηθικό μου. Είναι σαν να ζεις μια καταστροφή, αλλά κάπου στο βάθος υπάρχει φως. Οι γιατροί τις περισσότερες φορές μιλούν με πιθανότητες βάσει της πλειονότητας των ασθενών. ήταν σαν σκοτσέζικο ντους. Ήθελα να ελπίζω, γιατί υπήρχαν και περιπτώσεις αρρώστων που έγιναν θαύματα. Άλλοτε ερχόταν μια καλή είδηση και άλλοτε μια κακή. Από κάποια στιγμή και μετά, όταν έβλεπα ότι ο άνθρωπός μου ταλαιπωρείται, ήταν πολύ εγωιστικό να λέω "Αρκεί να ζει, ακόμα κι αν είναι χάλια, ανήμπορος". Παρακαλούσα το θεό να τον ξεκουράσει».

Ήταν εύκολο να το διαχειριστεί;

Η παρουσιάστρια τονίζει στο ΕΓΩ: «Γενικά το αντιμετωπίζω δύσκολα. Είμαι λίγο παραπάνω ευαίσθητη. Έδειξα δύναμη όμως εκείνη την περίοδο, γιατί δούλευα, όπότε δεν είχα το περιθώριο να λυγίσω. Έπρεπε να σταθώ στα πόδια μου, γιατί κανείς από τους τηλεθεατές δεν μπορεί ούτε και πρέπει να βλέπει την άσχημη ψυχολογία του παρουσιαστή. ήταν ψυχοθεραπεία. Βέβαια, μόλις έκλειναν οι κάμερες και έμενα μόνη μου, διαφοροποιούνταν τα συναισθήματά μου. Με βοήθησαν και με στήριξαν οι άνθρωποι του "YFSF". Δεν θα το ξεχάσω ποτέ».