Ο Καπουτζίδης αποκαλύπτει πότε συνάντησε πρώτη φορά την Βανδή!

«Οι φίλοι είναι μία δεύτερη οικογένεια, είναι πολύ σημαντικοί στη ζωή μου. Είμαι τυχερός γιατί, πρόσφατα, καθόμουν και μετρούσα πόσους μπορώ να πάρω τηλέφωνο στις 4.00 τα ξημερώματα και να τους πω "έχω αυτό..." και ανακάλυψα με χαρά ότι είναι αρκετοί. Μπορεί να μην τους βλέπω κάθε μέρα, μπορεί να κάνουμε βδομάδες να βρεθούμε, αλλά τους αγαπώ πολύ. Από τη μία αισθάνομαι πολύ κλειστός άνθρωπος και από την άλλοι, χτίζω δυνατές σχέσεις με πολλούς ανθρώπους. Ο λόγος είναι ότι δίνομαι πολύ στον άλλον. Δεν με αφορά η σχέση του "καλημέρα, καλησπέρα, πώς είσαι; Πάμε μαζί στην τάδε πρεμιέρα" και μετά τέλος. Θέλω να μπορώ να πω τη στεναχώρια μου στον άλλο, αλλά και ο άλλος να κάνει το ίδιο. Μου είναι επίσης απαραίτητο και ο άλλος να αισθάνεται ότι μπορεί να κάνει το ίδιο. Σχεδόν το "απαιτώ" με τον τρόπο μου. Όταν δεν το κάνουν, τρελαίνομαι! Δεν μου αρέσει. Δεν έχω κατανόηση, στο "γιατί δεν μου τα λέει τώρα;". Θέλω να μου τα πει εκείνη τη στιγμή! Στεναχωριέμαι διαφορετικά... Άσε που "χαίρομαι" όταν στεναχωριούνται οι φίλοι μου και έρχονται σπίτι να τα συζητήσουμε όλα! (γελά δυνατά). Νιώθω έτσι ότι τους είμαι χρήσιμος και θέλω να με "εκμεταλλευτούν" με αυτόν τον τρόπο. Επίσης, δίνω πολλές ευκαιρίες σε φιλικές σχέσεις -δεν μου είναι εύκολο να σταματάω ή να αποδέχομαι το τέλος μίας φιλίας. Μία "νέα είσοδος" στο φιλικό μου περιβάλλον είναι η Δέσποινα (σ.σ. Βανδή). Ταιριάξαμε πολύ. Προχθές της έλεγα ότι, κάπου στα κτίρια της Φιλοσοφικής και της Νομικής που ήμασταν φοιτητές μαζί τότε, πρέπει να είχαμε συναντηθεί - ήταν μοιραίο νομίζω. Έχουμε τον ίδιο ηθικό κώδικα, τα ίδια πιστεύω -σε ό,τι έχει να κάνει με το καλό και το κακό, με τα πρέπει και τα δεν πρέπει- έχουμε την ίδια νοοτροπία και δέσαμε. Όσους φίλους μου γνώρισα στη Δέσποινα, ταίριαξαν αμέσως μαζί της. Δεν είναι τυχαίο αυτό» είπε στο περιοδικό Down town.