Γιώργος Λιάγκας: Οι σκέψεις και οι προβληματισμοί του ως μπαμπάς!
Για τον γιο του Γιάννη αλλά και το δεύτερο αγοράκι που περιμένει γράφει στο editorial του ο Γιώργος Λιάγκας.
Ο παρουσιαστής μέσα σε μερικές σειρές αναπτύσσει όλες τις σκέψεις αλλά και τις ανησυχίες του ως πατέρας. Διαβάστε παρακάτω τι γράφει: «Tελικά τα πιο δύσκολα πράγματα στη ζωή είναι τα πιο απλά. Καταστάσεις ή συνθήκες που τις θεωρείς αυτονόητες, σαν να γίνονται κάπως αυτόματα, όπως η οδήγηση μετά από κάποια χρόνια ας πούμε, που κρύβουν δυσκολίες και εγκυμονούν κινδύνους που ούτε να φανταστούμε δεν μπορούμε.
Ας πάρουμε για παράδειγμα κάτι απόλυτα φυσιολογικό που το κάνουν δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλον τον κόσμο. Το μεγάλωμα ενός παιδιού. Και όχι, δεν αναφέρομαι στις πρώτες μέρες της ζωής του. Εκεί τα πράγματα είναι όντως ένα μαρτύριο. Ειδικά στο πρώτο παιδί. Είναι αυτό που λένε «πας στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα». Και δεν έχεις να κάνεις με κάτι άψυχο. Έχεις να κάνεις με μια ανθρώπινη ζωή που εξαρτάται πλήρως από εσένα. Και όχι μόνο αυτό. Δεν ξέρει και δεν μπορεί να σου πει τι ακριβώς ζητάει από σένα. Ένα συνεχές κλάμα. Και άντε εσύ τώρα να το αποκωδικοποιήσεις: αν πονάει η κοιλίτσα, αν πεινάει, αν θέλει να κοιμηθεί, αν θέλει άλλαγμα ή αν αργότερα πονάνε τα δοντάκια. Άντε να καταλάβεις αν ζεσταίνεται ή αν κρυώνει. Όλα στα τυφλά. Ό,τι σου πει ο γιατρός, ό,τι λέει η διαίσθησή σου και εκεί κάπου, ανοιχτά στο πέλαγος της άγνοιας αντιλαμβάνεσαι πως με ένα μαγικό τρόπο, όλα αντιμετωπίζονται. Όλα μαθαίνονται και όλα ρυθμίζονται. Μπορούμε να καταφέρουμε πράγματα που ούτε σκεφτόμασταν ότι μπορούμε να κάνουμε. Έχει προνοήσει η φύση εξάλλου για όλα αυτά. Ευτυχώς λένε όλοι ότι το δεύτερο παιδί μεγαλώνει πιο εύκολα. «Στον αυτόματο» μου λένε οι φίλοι και γνωστοί με εμπειρία. Θα σας πω σε λίγους μήνες...
Αλλά αυτό στο οποίο αναφέρθηκα είναι το εύκολο κομμάτι. Γιατι το πραγματικά δύσκολο έρχεται μετά. Όταν το παιδί μεγαλώσει, όταν μπορεί να επικοινωνήσει και να σου πει αυτά που θέλει και αισθάντεαι. Τότε που και αυτό έχει κρίση αλλά σε βλέπει στα μάτια του σαν μικρό θεό. Ό,τι και αν πεις είναι κάτι σαν θέσφατο και θα αποτελεί το φάρο που θα τον οδηγεί στο δρόμο της αρετής, μακριά από στραβοπατήματα και κακοτοπιές σε όλη του ζωή. Τότε που η ζωή σου, η συμπεριφορά σου, οι αποφάσεις σου, οι επιλογές σου, ο τρόπος που κινείσαι, που μιλάς, που φωνάζεις, που γελάς, που διασκεδάζεις, αποτελούν για το παιδί σου παραδείγματα προς μίμηση και άρα κανόνες ζωής που συνήθως θα ακολουθήσει εν πολλοίς και στη δική του ζωή.
Και αυτή είναι η μεγαλύτερη ευθύνη. Όχι πώς θα αλλάξεις την πάνα, ή αν το γάλα που θα το ταίσεις θα είναι στη σωστή θερμοκρασία όταν είναι βρέφος, αλλά τι εφόδια θα του δώσεις με τη δική σου ζωή ώστε να έχει να πορεύεται, που λέμε.
Έβλεπα προχθές μια εικόνα που μου έκανε αλγηνή εντύπωση. Εντεκάχρονο παιδί να λικνίζεται υπό τους ήχους του τσιφτετελιού στις 3 τα ξημερώματα σε νυχτερινό κέντρο διασκέδασης. Εμένα δεν μου ταιριάζει αισθητικά – και αυτό δεν σημαίνει ότι επειδή εμένα δεν μου αρέσει, δεν είναι και σωστό- η εικόναν όλων όσοι συνωστίζονται στις πίστες νυχτερινών μαγαζιών και ιδρωκοπημένοι και ημιμεθυσμένοι χορεύουν ο ένας κυριολεκτικά πάνω στον άλλο προσπαθώντας να βγάλουν φωτογραφία με τον καλλιτέχνη. Αντιλαμβάνομαι όμως ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκτονωθεί όπως επιθυμεί και να διασκεδάσει με όποιον τρόπο θέλει στο βαθμό που δεν κάνει κάτι παράνομο. Αστυνομία αισθητικής δεν πρόκειται –και ορθώς- ποτέ να υπάρξει. Το πρόβλημα είναι τι γίνεται όταν το δικό σου τρόπο διασκέδασης τον επιβάλλεις σχεδόν στο ανήλικο παιδί σου. Και δεν είναι θέμα αν το ρώτησε, γιατί τι θα πει το παιδί αν βλέπει εσένα να το κάνεις. Αυτό είναι για εκείνο φυσιολογικό. Το θέμα είναι αν αντιλαμβάνεσαι εσύ την ευθύνη που έχεις για το σωστό μεγάλωμά του.
Νόμοι νομίζω υπάρχουν. Και πέραν των νόμων, η εικόνα ανήλικων παιδιών στα μπουζούκια θα έπρεπε να μας προβληματίσει. Το περιβάλλον, η κάπνα, ο ήχος, η κατάσταση των γύρω, το φλερτ και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, τέλεια πιθανόν για κάποιον μεγαλύτερο, δεν νομίζω να είναι περιβάλλον στο οποίο πρέπει να εκθέτουμε το ανήλικο παιδί μας. Ούτε ηθικολόγος είμαι ούτε κήνσορας, ούτε καλός γονιός προσπαθώ να το παίξω. Ίσα ίσα, στην καθημερινότητά μου και εγώ ανακαλύπτω λάθη που κάνω ή λέω στο Γιάννη. Απλά, να, επειδή και πάλι θα πω ότι το μεγάλωμα ενός παιδιού είναι ό,τι πιο σοβαρό μπορεί να κάνει κάποιος στη ζωή του, απλά προβληματίζομαι για το μέλλον της σημερινής γενιάς των νέων και για το πώς θα απαγκιστρωθούν από τα λάθη και τις αγκυλώσεις της δικιάς μας».