Ο Γολγοθάς της Φυτούση! Ισχαιμικό επεισόδιο που της άφησε ημιπαραλυσία στην αριστερή πλευρά!
Το δικό της Γολγοθά ανεβαίνει εδώ και περίπου δυόμισι μήνες η Ζωή Φυτούση, που ύστερα από ένα ισχαιμικό επεισόδιο παλεύει να σταθεί όρθια, καθώς της άφησε ημιπαραλυσία στην αριστερή πλευρά.
Έχοντας κοντά τη5 τα αγαπημένα της πρόσωπα αλλά και απλό κόσμο που τη λατρεύει, δίνει με πείσμα άλλη μια μάχη στη ζωή της, καθώς αγωνίζεται από μικρό παιδί και δεν το έβαλε ποτέ κάτω.
"Η ζωή μου είναι ένας αγώνας. Εγώ από την προσφυγική παράγκα ξεκίνησα, εφτά άτομα, όλη η οικογένεια μου ζούσαμε μέσα σ' αυτή την παράγκα στο Περιστέρι, παιδί των προσφύγων, πάμφτωχο, βήμα βήμα έφτασα κάπου με σκληρό αγώνα. Κάθε χειμώνα στις παράγκες το κρύο και η υγρασία μας περόνιαζαν τα κόκαλα κι έτρεχαν οι παππάδες να μας δώσουν χιτώνια του στρατού και κουβέρτες. Πολλές φορές οι παράγκες πλημμύριζαν κι έτρεχαν οι γονείς μας με κουβάδες να βγάλουν τα νερά για να μην πνιγούμε. Περάσαμε πολύ δύσκολα χρόνια. Αλλά δεν πειράζει, έτσι είναι η ζωή. Μάθαμε να παλεύουμε. Π' αυτό ακόμα και τώρα δεν το βάζω κάτω. Είμαι αγωνίστρια και θα σταθώ στα πόδια μου. Άλλωστε, έχω ακόμα ένα όνειρο να εκπληρώσω, και θα το ζήσω όρθια" λέει στο Λοιπόν και συνεχίζει:
"Πρέπει να χτιστεί και το διπλανό κτίριο στο «Σπίτι του Ηθοποιού». Υπάρχει καημός και προσπάθεια 25 ετών. Είμαι μέλος του διοικητικού συμβουλίου κι έχουμε κάνει αγώνα ζωής με την Άννα Φόνσου. Πάλεψα και θα παλέψω για να δω το έργο ολοκληρωμένο. Το ορκίζομαι -και παρακαλώ τον θεό γι' αυτό-, ότι δεν θα «φύγω» πριν τελειώσει".
Και δεν διστάζει να πει: «Έχω περάσει πολύ δύσκολα χρόνια και πάντα έλεγα: "θα το περάσω κι αυτό". Και την καινούργια μάχη με τη ζωή θα την κερδίσω. Όταν αγαπάς το συνάνθρωπο, δεν φοβάσαι τίποτα. Εδώ έρχονται κάθε μέρα οι δικοί μου άνθρωποι, συνάδελφοι, απλός κόσμος και τα λέμε. Είμαι αποφασισμένη να πάω σπίτι μου γρήγορα. Κι όχι μόνο. Μαζί με τη συνάδελφο Μαρία Σύρου και το σκηνοθέτη Σίμωνα Πάτροκλο κάνουμε πρόβες για να παίξουμε στο "Σπίτι του Ηθοποιού" ένα μονόπρακτο του Τενεσί Ουίλιαμς. Η ζωή θέλει να την κοιτάς στα μάτια και να παλεύεις. Εγώ δεν λύγισα ποτέ στη ζωή μου. Ούτε όταν γυρίζοντας από το θέατρο "Αθηνών", όταν έκανα τη μεγάλη επιτυχία τραγουδώντας το "Φέρτε μου ένα μαντολίνο", είδα την παράγκα μας να καίγεται. Κι όμως, ζήσαμε και μέσα από τα αποκαΐδια...»!