Αργύρης Αγγέλου: Μιλάει για τον χαμό του πατέρα του

Υπήρξαν φορές που η δουλειά του ήταν το καλύτερο "φάρμακο", ώστε να αποσπάσει τη σκέψη του από δυσάρεστα γεγονότα;
«Ναι, βέβαια. Και πρόσφατα μάλιστα. Όταν ανεβαίνεις στη σκηνή, σου περνάνε όλα. Είτε έχεις το μάτι σου, το στομάχι σου, το δόντι σου, μόλις πατήσεις το πόδι σου στη σκηνή σού περνάνε όλα αμέσως. Ακόμα και στην πιο δύσκολη στιγμή που πέρασα μέχρι σήμερα -που ήταν ο θάνατος του μπαμπά μου- το ότι είχα παράσταση αμέσως μετά, ήταν μεγάλη παρηγοριά για μένα. Ξέρεις, όταν τα ακούγαμε από συναδέλφους αυτά, λέγαμε "αποκλείεται, αυτά δεν γίνονται!". Κι όμως, είναι απίστευτα λυτρωτικό. Γίνεται από μόνο του. Ανεβαίνεις και παίζεις. Δεν τολμώ να φανταστώ τι θα έκανα αν δεν είχα παράσταση εκείνο το βράδυ. Θα είχα τρελαθεί! Ενώ ήρθα εδώ, έπαιξα, πήρα τις πιο ζεστές αγκαλιές από τα υπόλοιπα παιδιά και ξέφυγε το μυαλό μου. Ήταν τρεις πολύ γεμάτες μέρες μέχρι να "φύγει" ο μπαμπάς μου, οπότε ένιωσα την ανάγκη να βρω τρόπο να ξεφύγω. Έστω για δύο ώρες, να μη σκέφτομαι. Και η παράσταση αυτή με λύτρωσε» είπε στο Down Town της Κύπρου.

Τι έκανε αμέσως μετά από εκείνη την παράσταση;
«Πήγα με δύο πολύ καλές μου φίλες στο σπίτι, φάγαμε, είδαμε μία ταινία για να γελάσουμε και να ξεχαστούμε. Κάτσαμε μέχρι πολύ αργά και, όταν με πήρε ο ύπνος, έφυγαν».

Ξεπέρασε τον αρχικό πόνο της απώλειας;
Ο ίδιος απάντησε: «Κοίτα, το ενδεχόμενο της απώλειας το συνειδητοποίησα πολύ πριν φύγει από τη ζωή. Όταν μάθαμε ότι μπαίνει σε μία περιπέτεια και πως τα πράγματα θα ήταν δύσκολα. Κυρίως τότε ήταν που έκλαψα για εκείνον και ξέσπασα. Είναι περίεργο, δεν συνηθίζεται... Ακόμα είμαι στη φάση που προσπαθώ να το ανακαλύψω, να το συνηθίσω. Δεν ξέρω. Επειδή μεγάλωσα σε μία πολύ δεμένη οικογένεια, δεν είχαμε απώλειες. Ας πούμε, δεν γνώρισα ποτέ τον παππού και τη γιαγιά μου, οπότε δεν βίωσα και την απώλειά τους. Ξέρεις, τα ακούμε από τους γύρω μας, αλλά πάντα λέμε "σε μένα δεν θα συμβεί ποτέ!". Συνεπώς, η απώλεια ήταν και είναι πρωτόγνωρο συναίσθημα για μένα και θέλω χρόνο για να το διαχειριστώ».