Πέτρος Ζούλιας: «Το πιο σημαντικό στους παλαιότερους ηθοποιούς ήταν το στοιχείο της επιβίωσης»
Μέσα από το έργο «Η Μαρινέλλα συναντά τη Βέμπο», ο Πέτρος Ζούλιας είχε την ευκαιρία να γνωρίσει καλύτερα την αξέχαστη Σοφία Βέμπο.
Όταν λοιπόν ερωτάται αν η εποχή μας είναι ικανή να γεννήσει μεγάλους ηθοποιούς, ο ίδιος απαντά στη real: «Κάθε εποχή δημιουργεί τους καλλιτέχνες της μέσα από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Είναι διαφορετικοί οι σημερινοί άνθρωποι του θεάτρου. Πιστεύω ότι το πιο σημαντικό στους παλαιότερους ηθοποιούς ήταν το στοιχείο της επιβίωσης. Δηλαδή, τώρα που ανέβασα την παράσταση για τη ζωή της Βέμπο, όπως και με τη ζωή της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, με την οποία είχα ασχοληθεί πριν χρόνια, είδα αυτή τη μεγάλη τους ανάγκη να ζήσουν. Και αυτό τούς έδινε μια τεράστια δύναμη να τολμήσουν, να ταξιδέψουν, να εκτεθούν, να τα δώσουν όλα.
Ποιο είναι το ζητούμενο για τους καλλιτέχνες της εποχής μας;
«Οι πρόσφατες γενιές έζησαν εποχές λίγο... δήθεν. Και εύθραυστες. Κάποτε οι καλλιτέχνες ήταν «μασίφ». Είχαν μια στόφα πέτρινη σχεδόν. Ακούω επί σκηνής όλα αυτά τα βιώματα της Βέμπο και λέω: «Θεέ μου, ήταν μια αντρογυναίκα που έζησε δέκα ζωές... Για το πόσο ταξίδεψε, πόσο ταλαιπωρήθηκε, πόσα ρίσκα πήρε, πόσο μπροστά μπήκε για να δώσει μάχες, πόσο κόντρα πήγε με το μουσικό κατεστημένο της εποχής της». Δεν ξέρω αν έχουμε σήμερα αυτή τη δύναμη, αυτή τη φλόγα. Νομίζω ότι είμαστε πια λιγότερο παθιασμένοι άνθρωποι, λιγότερο διαθέσιμοι απέναντι στην τέχνη μας. Σαν να μεσολαβούν κάποια... φίλτρα προστασίας. Δεν φτάνουμε εκεί που έφταναν. Για εκείνους η τέχνη του θεάτρου ήταν θέμα ζωής ή θανάτου. Δηλαδή, αν δεν πετύχαινε η παράσταση, ερχόταν η πείνα. Υπάρχει μια λεπτομέρεια της παράστασης «Η Μαρινέλλα συναντά τη Βέμπο», η οποία με συγκινεί ιδιαίτερα: Πώς μέσα σε μία μαύρη εποχή -σαν αυτή που ζούμε, αλλά με διαφορετικά δεδομένα- πώς, δηλαδή, μέσα στη γερμανική Κατοχή και στη φτώχεια αυτός ο λαός ήξερε να κάνει τον πόνο του και το αδιέξοδό του τραγούδι. Μπορούσε να κάνει το σκοτάδι φως...»
Εμείς δεν μπορούμε;
«Δεν ξέρω. Είμαστε πιο παθητικοί. Πιο μελαγχολικοί... Ίσως είμαστε και πιο σκεπτόμενοι, περισσότερο αναλυτικοί - υπό την έννοια ότι δεν είμαστε της δράσης. Η Βέμπο με μια βαλίτσα στο χέρι όργωσε την Ελλάδα και ολόκληρες ηπείρους. Πήγε στην Αφρική, πήγε στην Αμερική και έμεινε πέντε χρόνια... Είχε θάρρος. Και μια τόλμη ζωής που δεν είναι εύκολη σήμερα - γιατί μάθαμε να έχουμε ανάγκη από πολλές προστασίες».
