Χρυσούλα Διαβάτη: «Κάποια στιγμή η τηλεόραση έχασε τον έλεγχο και το μέτρο»

Παλιότερα ήταν πιο ρομαντικά τα πράγματα στο θέατρο;
«Ο ηθοποιός δεν αναλωνόταν από εδώ και από εκεί. Είχε αξιοπρέπεια. Δεν κυκλοφορούσε. Όχι από σνομπισμό, αλλά γιατί ήταν δοσμένος στην τέχνη. Βέβαια τα πράγματα τώρα έχουν μπερδευτεί. Οι ηθοποιοί του τότε, για τους οποίους μιλάω, ήταν σκεπτόμενοι και πνευματικοί άνθρωποι».

Διανύουμε την «εποχή της αρπαχτής»;
«Τη διανύσαμε. Υπάρχουν, βέβαια, ακόμα οι... Ελληνάρες. Με τις αμαξάρες, τις βιλάρες. Κάτι πολύ σιχαμερό και αντιαισθητικό που δεν μας τιμά καθόλου. Αυτό πληρώνουμε».

Δεν τόνωσε και εσάς η προβολή; «Πάντα με κούραζε. Η ικανοποίηση μου, όμως, ήταν ότι ήμουν αναγνωρίσιμη από ανθρώπους που δεν μπορούσαν να έρθουν στο θέατρο. Ο κόσμος πάντα με σεβόταν. Ίσως γιατί δεν ήμουν ποτέ ηθοποιός... του συρμού»

Είστε από τις πρώτες ηθοποιούς που έκαναν τηλεόραση.
«Τότε δεν υπήρχαν καν στούντιο. Η παραγωγή γινόταν στον ΟΤΕ, στην Πλατεία Βικτωρίας. Δεν υπήρχε ούτε μοντάζ. Όλες οι σειρές ήταν εξαιρετικές, βασισμένες σε σπουδαία βιβλία. Υπήρχαν ακόμα καλοί σκηνοθέτες. Δεν μπορώ να ξεχάσω τον Κώστα Λυχναρά»

Η τηλεόραση έκανε κακό στο θέατρο; «Ίσως ναι. Αλλά έκανε καλό σε άλλα. Έκανε τους ηθοποιούς που δούλευαν σε αυτήν πλούσιους και γνωστούς. Δεν σνομπάρω την τηλεόραση. Πώς θα μπορούσα; Με βοήθησε πάρα πολύ. Όμως κάποια στιγμή έχασε τον έλεγχο και το μέτρο. Έτσι γίνεται πάντα όταν υπάρχει πληθωρισμός. Το έγκλημα ξεκίνησε από τις σχολές. Από τότε φωνάζαμε ότι πρέ¬πει να γίνει μία ακαδημία θεάτρου πανεπιστημιακού επιπέδου», λέει στο περιοδικό Εγώ.