Ναταλί Ρασούλη: «Ένιωθα ότι ζω σε τρελάδικο»
Η Ναταλί Ρασούλη παρουσιάζει με την συμμετοχή αγαπημένων τραγουδιστών και συνθετών ένα αφιέρωμα στον Μανώλη Ρασούλη, το οποίο στη συνέχεια θα ταξιδέψει στη Θεσσαλονίκη και σε πολλές ακόμα πόλεις της Ελλάδας. Είναι πολύ συγκινητικό να ερμηνεύει τραγούδια του πατέρα της.
«Ευελπιστούμε να ταξιδέψουμε και εκτός συνόρων, σε χώρες που σηματοδότησαν τη ζωή του, όπως η Αγγλία και το Ισραήλ. Το δικό μου όραμα είναι το έργο του να παραμείνει ζωντανό σαν να είναι παρών και ο ίδιος. Στις 5 Μαρτίου συμπληρώνονται τρία χρόνια από το θάνατο του. Υπάρχει διάχυτη συγκίνηση» τόνισε στο ΕΓΩ. Πώς ήταν αυτή η τριετία; «Σαν να πέρασαν τριάντα χρόνια. Ο θάνατος του ήρθε πολύ απότομα. Ξαφνικά έπρεπε να αναλάβω ευθύνες σε σχέση με το έργο του. Κανένα παιδί δεν είναι ποτέ έτοιμο για κάτι τέτοιο, γιατί δεν πιστεύει ότι οι γονείς του θα φύγουν. Υπήρχαν δισκογραφικές δουλειές οι οποίες έπρεπε να κυκλοφορήσουν, η αυτοβιογραφία του, την οποία είχε τελειώσει λίγο πριν πεθάνει και είχε κλείσει μάλιστα με τον Ιανό τις ημερομηνίες που θα παρουσιαζόταν. Η διαδικασία είχε κόπο και ψυχικό κόστος. Πώς ήσουν συναισθηματικά; Έπρεπε να προχωρήσω τα CDs και να πολεμήσω για το έργο του. Αυτό με βοήθησε στο να μην αφεθώ εντελώς στην κατάθλιψη, να μη γίνω μια σκιά λόγω πένθους. Ένιωθα ότι ήταν χρέος μου απέναντι του.» Ήρθε αντιμέτωπη με την κατάθλιψη; «Ένιωθα ότι ζω σε τρελάδικο. Ήξερα ότι αν από κάπου με κοιτούσε, θα μου απαγόρευε να μην είμαι ενεργητική ως προς αυτό που αναλάμβανα. Το να κρατηθώ κοντά του έγινε η σανίδα σωτηρίας μου. Η ψυχή του πα-τέρα μου ήταν το έργο του. Πιάστηκα από την ψυχή του. Αισθανόμουν πια ότι αυτό μου είχε μείνει και εκεί έπρεπε να επικεντρωθώ πλήρως. Ήταν ξαφνικός ο θάνατος του... Αυτό έκανε και μεγαλύτερο το σοκ. Ούτε καν ο ίδιος γνώριζε ότι είχε πρόβλημα με την καρδιά του. Έπαθε ένα προειδοποιητικό έμφραγμα είκοσι ημέρες πριν «φύγει», για το οποίο ενημερωθήκαμε μετά το θάνατό του από τον ιατροδικαστή. Είχε ενδείξεις, αλλά δεν το είχε αντιληφθεί. Ο πατέρας μου πολλές φορές απομονωνόταν για να μπορέσει να γράψει. Πήγαινε στην Κρήτη. Ηταν το ησυχαστήριο του. Τις τελευταίες δέκα ημέρες η σύντροφος του, που ήταν ο πιο κοντινός του άνθρωπος στη Θεσσαλονίκη, τον έψαχνε. Δεν είχε ειδοποιήσει κανέναν ότι ανησυχούσε για κάποιο λόγο. Εμείς θεωρούσαμε δεδομένο ότι είχε απομονωθεί, όπως έκανε συχνά. Αυτό ήταν και το μεγάλο μου παράπονο από εκείνον. Του έλεγα «Μην εξαφανίζεσαι. Άφηνε ένα σημάδι για το πού βρίσκεσαι».