Γιατί έβαλαν τα κλάματα Αλεξίου – Τσανακλίδου;

Πότε θεωρείτε επιτυχημένο ένα πρόγραμμα που κάνετε; Όταν τιγκάρει το μαγαζί ή όταν εσείς περνάτε καλά πάνω στη σκηνή;
Τάνια: «Για μένα μετράει μόνο να περνώ εγώ καλά τραγουδώντας. Έχω εμπιστοσύνη στο ένστικτο μου και ξέρω ότι αν εγώ, η μπάντα και όσοι είμαστε στη σκηνή περνάμε καλά, δεν υπάρχει περίπτωση να μην περνάει καλά και ο κόσμος. Βεβαίως όταν είμαστε δύο άνθρωποι που μοιραζόμαστε τη σκηνή, το «θέλω» του καθενός πρέπει να συμβιβαστεί με το «θέλω» του άλλου για να υπάρξει αρμονία και να είναι ευτυχισμένοι και οι δύο. Εκεί προσπαθώ να βρω -και στα πράγματα που δεν πιστεύω αλλά τα κάνω γιατί πρέπει- κίνητρα. Το κίνητρο μου, τώρα, είναι να είναι χαρούμενη η Χαρούλα, να γουστάρει που είμαστε πάνω στη σκηνή μαζί, κι ενώ να την καμαρώνω. Μου είναι υπεραρκετό για να πάει το πρόγραμμα παρακάτω χωρίς προβλήματα».
Χαρούλα: «Όταν ξεκινήσαμε τις πρόβες μάζεψα όλο το ρεπερτόριο της Τάνιας και δουλέψαμε στο σπίτι. Και ξαφνικά τραγουδώντας άρχισε ο κόμπος να ανεβαίνει από το στομάχι στον λαιμό και μας πιάσανε τα κλάματα. Τριάντα χρόνια δεν είχε τύχει να συνεργαστούμε. Άκουγα την Τάνια, ερχόταν η Τάνια κι άκουγε εμένα, αλλά μόνο όταν βρεθήκαμε στις πρόβες, κατάλαβα πόσο κοινός είναι ο κόσμος μας. Είναι σημαντικό να μοιράζεσαι τη σκηνή με έναν άνθρωπο που σε συγκινεί τόσο πολύ, έναν άνθρωπο που σου διαλύει τα κύτταρα και σ' τα ξαναενώνει. Αυτό αναζητάς σε όλη σου τη ζωή ως καλλιτέχνης, μία μέθη...»