Σταύρος Ζαλμάς: «Έφυγα από τη μεγάλη ασφάλεια και «μπήκα» στην απόλυτη ανασφάλεια»

«Τίθεται το ερώτημα μέχρι ποιο σημείο έχουμε υποχρέωση απέναντι στην οικογένεια μας και μέχρι ποιο απέναντι στον εαυτό μας. Πόσα από τα πράγματα που κάνουμε στη ζωή μας τα θέλουμε πραγματικά ή είναι προϊόντα των φόβων μας. Κάθε φορά που υποκύπτουμε στο φόβο, παραχωρούμε και ένα κομμάτι του εαυτού μας που έχει να κάνει με την ηθική μας σχέση με τα πράγματα» τόνισε στο ΕΓΩ. Αντιμετώπισε ποτέ αυτό το δίλημμα; «Υπάρχει πάντα, όπως και ο φόβος που είναι ενστικτώδης και φυσιολογικός. Το θέμα είναι τι κάνουμε. Νομίζω ότι στα μεγάλα διλήμματα της ζωής μου δεν υπέκυψα στο φόβο. Έχω κάνει πολλές φορές εκπλήξεις στον εαυτό μου. Όπως; Εγκατέλειψα έπειτα από δέκα χρόνια, τη θέση υπαλλήλου στην Εθνική Τράπεζα για να γίνω ηθοποιός. Ηθελε τρέλα και κότσια. Ο φόβος μου έλεγε «πού πας τώρα;» Πώς προέκυψε το «μικρόβιο» της υποκριτικής; «Από μικρός πήγαινα με τους γονείς μου στο θέατρο. Όταν γυρνούσα σπίτι, σκεφτόμουν το έργο, τους ρόλους και σιγά σιγά άρχισα να διαμορφώνω άποψη. Το αντιμετώπιζα πολύ σοβαρά. Ενώ ήμουν υπάλληλος της τράπεζας, πήγα στη σχολή και δούλεψα, στην αρχή κρυφά από τους γονείς μου, ως ηθοποιός. Κάποια στιγμή μου έγινε πρόταση από το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης και ζήτησα άδεια άνευ αποδοχών από τη δουλειά. Όταν δεν μου την έδωσαν, απλώς δεν ξαναγύρισα στο γραφείο. Έφυγα από τη μεγάλη ασφάλεια που σου παρείχε τότε η θέση στην Εθνική Τράπεζα και «μπήκα» στην απόλυτη ανασφάλεια. Ήταν όμως πολύ έντονη η επιθυμία μου να το κάνω.