Ο πρωταγωνιστής από το «Κάτω παρτάλι», τα χρέη στην εφορία και ο φόβος της φυλάκισης

«Ναι. Προς το παρόν είμαι σε μια επικοινωνία για τα χρέη μου που είναι στην εφορία και στο ΤΕΒΕ, όπου έχω πάρει μια αναστολή κατά κάποιο τρόπο για να κάνω μια διευθέτηση. Πιστεύω ότι θα μπορέσω, όταν αρχίσω να πληρώνομαι από την τηλεόραση, να κάνω μια συνδιαλλαγή με το δημόσιο, αν μπορώ να την πω έτσι, που να μπορώ να δίνω κάποιες δόσεις και να μην υπάρχει αυτός ο κίνδυνος πια. Αν είναι να πάμε φυλακή, ας πάμε και φυλακή, τι να κάνουμε τώρα; (Γέλια.) Άμα δεν έχουμε να πληρώσουμε, τι μπορούμε να κάνουμε;» τόνισε ο Τάσος Χαλκιάς στο Λοιπόν. Το αντιμετωπίζει ψύχραιμα. Δεν τον τρομάζει; «Όχι, όχι, καθόλου. Γιατί να με τρομάζει; Όταν οι κοινωνίες έχουν δημιουργήσει τις ,φυλακές, είτε κατά ανάγκη είτε για κάποιους άλλους λόγους λιγότερο χρειαζούμενους, όμως αναγκαίους, και μέσα εκεί κλείνουμε τους κακούς για να μην κάνουν παραπάνω κακό στην κοινωνία, αν συμπεριλαμβάνομαι μεταξύ αυτών, ας πάω φυλακή. Τι έγινε; Το λέω πραγματικά...»

Οι φίλοι τον βοήθησαν οικονομικά δίνοντάς του δανεικά; «Με βοήθησαν οικονομικά δίνοντάς μου χρήματα - υποτίθεται ότι είναι δανεικά. Αυτό έγινε από φίλους οι οποίοι όταν τα επιστρέψω και μπορώ να τα επιστρέψω, μπορεί και να μη δεχθούν να τα πάρουν πίσω... Όμως, είναι δανεικά. Είναι ένα φιλικό δάνειο, είναι αυτό που λέμε: «Άσ' τα, ρε φίλε, όποτε μπορείς, μου τα γυρίζεις».

-Είναι πολύ όμορφο να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι γύρω μας...

«Ευτυχώς, υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι γύρω μου και με έβγαλαν από τη δύσκολη θέση. Τώρα πια δεν είμαι σε δύσκολη θέση.

-Δεν αγχωθήκατε καθόλου όταν βρεθήκατε στη δύσκολη θέση;

Κι αν δεν έχω να πληρώσω, τι να κάνω; Μόνο έτσι μπορεί να το αντιμετωπίσει ένας καλλιτέχνης, πώς αλλιώς; Οι καλλιτέχνες είναι ανήσυχα όντα, ανήσυχα πνεύματα. Στις ανησυχίες μου μέσα θέλησα να κάνω ένα σχολείο υποκριτικής τέχνης. Αυτή ήταν η όρεξή μου από τότε που βγήκα από τη σχολή, το όνειρο μου, το μεράκι μου... Ό,τι είχα και δεν είχα το έβαλα σε αυτή τη δουλειά, οι καιροί δεν βοήθησαν, η οικονομία της Ελλάδας δεν πήγε καλά, κατ' επέκταση δεν πήγε και η δική μου, ως άνθρωπος που το επιχείρησα μέσα σε αυτή τη χώρα. Σε αυτό που πήγα να κάνω δεν είχα γνώση της επιχείρησης παρά μόνο του εκπαιδευτικού της χαρακτήρα. Δεν μπόρεσα να κρατήσω σώο και αβλαβές το οικονομικό μέρος, κράτησα το εκπαιδευτικό. Οικονομικά δεν τα κατάφερα, και όταν κάποιος δεν τα καταφέρει, δεν έχει παρά να πληρώσει. Αν δεν έχει να πληρώσει υλικά, πληρώνει με τον εαυτό του. Στη διάθεση σας… Δεν το λέω παλικαρίσια, ούτε υπερήφανα. Δεν βλέπω άλλη λύση. Πάντως, δεν υπάρχει πιθανότητα να εγκαταλείψω αυτή τη ζωή για χρέη, σε καμία περίπτωση. Δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους που καταλήγουν εκεί, δεν τους δικαιολογώ. Πώς αλλιώς θα πληρώσω; Θα πληρώσω με το να πάω φυλακή. Εντάξει, δεν πειράζει, δεν έγινε και τίποτα.»