Άλκης Κούρκουλος: Μιλά πρώτη φορά για την κόντρα με τον πατέρα του!

«∆εν χρειάζονταν πολλά λόγια για να καταλάβουµε την πλευρά του καθενός - κι ας συγκρουόµαστε γι' αυτό. Ξέραµε ότι είµαστε διαφορετικοί και σε ποιον βαθµό. Ηταν ξεκάθαρο ότι ούτε εγώ ούτε εκείνος θέλαµε να είµαστε οι ίδιοι. Ηταν προφανές ότι δεν µπορούσα παρά να χαράξω γραµµές διαφορετικές από τον πατέρα µου, να είµαι κάτι άλλο. Και γιατί να είµαι σαν τον πατέρα µου; Κανείς ποτέ δεν ήθελε τις ρέπλικες, σε οποιοδήποτε επίπεδο, κι αυτό ευτυχώς για µένα ήταν σαφές εξαρχής. Ακόµη και τώρα, που έρχονται κάποιες κυρίες -µε αγάπη, δεν λέω- µετά την παράσταση και µου λένε "Αντε, παιδάκι µου, να ξεπεράσεις τον πατέρα σου", ξέρω ότι δεν υπάρχει κάτι να ξεπεράσω γιατί εγώ είµαι ένας άλλος. Τι νόηµα θα είχε αν προσπαθούσα να κάνω το ίδιο;», λέει στο Πρώτο θέμα. Τον κατατρέχει ακόµη η εικόνα του κυρίαρχου πατέρα, όπως τον Αµλετ; «Εννοείται ότι µε στοιχειώνει και εννοείται ότι πολλές φορές πίστευα ότι δεν θα ξεφύγω από αυτή. Γιατί να µην το σκέφτοµαι και γιατί να µην το φοβάµαι; Ανθρωπος δεν είµαι κι εγώ; ∆εν έχω φοβίες;». Ωστόσο, οµολογεί πως πλέον µπορεί να συµβιβαστεί µε αρκετά πράγµατα που τον τρόµαζαν και να πάρει απόφαση πως «όπως όλοι είναι οι γιοι κάποιου, έτσι κι εγώ. Βγήκα ο γιος του Κούρκουλου, τι να κάνω αφού δεν µπορώ να το αλλάξω; Πρέπει, ωστόσο, να παραδεχθώ ότι πλέον συνειδητοποιώ απόλυτα τη σπουδαία δουλειά που έχει κάνει ο πατέρας µου - στο Εθνικό Θέατρο και αλλού. Το όραµα που είχε. Αργησα πολύ, αλλά είµαι περήφανος για τον πατέρα µου. Τώρα αντιλαµβάνοµαι γιατί επέµενε στην έννοια ενός θεάτρου που θα ανήκε σε όλους και που θα άξιζε γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο να λέγεται Εθνικό». Εκτός όµως από το να φέρει το σηµαίνον επώνυµο Κούρκουλος, ο Αλκις επιµένει ότι «ίδιοι άνθρωποι είµαστε όλοι, δεν είµαστε UFO, έχουµε αντίστοιχες αγωνίες και ερωτήµατα. Γι' αυτό πρέπει να σκεφτούµε πώς να ζούµε πιο πολύ το παρόν, να µην κοιτάµε µόνο το παρελθόν ή το µέλλον». Πώς όµως γίνεται έναν ηθοποιό να µην τον απασχολεί το µέλλον ή το παρελθόν, αφού ενδιαφέρεται τόσο πολύ για το στίγµα που θα αφήσει; «∆εν ξέρω πραγµατικά αν µε ενδιαφέρει να αφήσω κάποιο στίγµα. Θέλω όσο µπορώ, και δεν λέω ότι το καταφέρνω πάντα, να απολαµβάνω τι στιγµή γιατί µόνο έτσι αντιλαµβάνεσαι την πραγµατική αξία της ζωής - όταν χαίροµαι εκείνη την ώρα της ύπαρξης. Γιατί να µην µπορώ να πω "ζήσε, ρε φίλε, τη στιγµή, απόλαυσε την ώρα που είσαι στη σκηνή, απόλαυσε αυτή την κουβέντα", γιατί πρέπει κάθε φορά που είναι να βγω να φοβάµαι και να τρέµω σαν το ψάρι;», καταλήγει.