Μίνως Θεοχάρης: «Έχω νιώσει ότι δεν είμαι αποδεκτός»

«Έχει να κάνει με τις κοινωνικές νόρμες και με τον τρόπο που διαμορφώνονται, καθώς και με το πόσο αποδεκτός νιώθει κάθε άνθρωπος μέσα σε αυτές. Οι άνθρωποι που δεν νιώθουν αποδεκτοί, συνήθως καταφεύγουν ή στις τέχνες ή στα τρελάδικα. Ένας άνθρωπος που θεωρείται τρελός και είναι κλεισμένος σε μια κλινική, μπορεί να αντιλαμβάνεται κάποια πράγματα που οι υπόλοιποι δεν μπορούν να αντιληφθούν. Η μέσα από τη δημιουργικότητα του να αφήσει τη φαντασία του ελεύθερη και να δημιουργήσει κάτι που ίσως τον καθιστά καλλιτέχνη. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι και οι δύο είναι άνθρωποι που δεν απορροφήθηκαν ή δεν έγιναν αποδεκτοί από την κοινωνική νόρμα» τόνισε στο MyTv. Έχει νιώσει ποτέ στη ζωή του να μην είναι αποδεκτός; «Ναι, έχω νιώσει. Δεν είναι κάτι όμως που το αισθάνομαι πια. Τα σχολικά μου χρόνια τα πέρασα με αυτόν τον τρόπο. Γενικά ήμουν από μικρός ένα παιδί διαφορετικό. Δεν υπήρξα το τυπικό παράδειγμα παιδιού ή μαθητή με την έννοια του καλού βαθμού. Πίστευα πάντα στο μυαλό, στην ψυχή και σε έννοιες που δεν βαθμολογούνται. Ένιωθα για πολλά χρόνια στα σχολεία που πήγα, ότι δεν μπορούσα να συνεννοηθώ με τους ανθρώπους. Όλα αυτά με οδήγησαν στη δραματική σχολή, όπου τα πράγματα μπήκαν στη θέση τους.» Πώς ήρθε στη ζωή του το «Κάτω Παρτάλι»; «Πέρασα από δοκιμαστικό στην αρχή και μετά μου έγινε η πρόταση. Δεν έχω κάνει πολλή τηλεόραση και δεν το γνωρίζω καλά το μέσο. Όμως ήταν τέτοιο το δημιουργικό πλαίσιο της δουλειάς αυτής, που δεν μπορούσα να πω όχι. Ήταν μία πρόταση που μόνο τιμητική θα μπορούσε να είναι για έναν ηθοποιό. Και φυσικά ήταν και η φίλη μου η Νάντια Κοντογεώργα που όταν μου είπε ότι θα υποδυθούμε τους κολλητούς, είχα αμέσως έναν λόγο παραπάνω να κάνω αυτή τη δουλειά. Με τη Νάντια γνωριζόμαστε από τον πρώτο χρόνο της Δραματικής Σχολής του Εθνικού, από τα 19. Περάσαμε μαζί στη σχολή και κολλήσαμε από την πρώτη μέρα μέχρι και σήμερα.»