Άννα Φόνσου: «Την προδοσία δεν την συγχωρώ. Δεν συγχωρώ τον άνθρωπο που το έκανε ακόμα και αν πεθάνει»

«Είναι σαν παιδί μου. Τη μεγάλωσα. Είναι κόρη μου. Έχει κάνει πια τη δική της οικογένεια και είμαι χαρούμενη γιατί έχω ένα εγγονάκι. Η κόρη μου είναι ό,τι σπουδαιότερο έχω στη ζωή μου. Και δικό μου παιδί να έκανα, δεν νομίζω ότι θα το αγαπούσα περισσότερο» τόνισε στο ΕΓΩ. Πέρασε κατάθλιψη; «Όταν έχασα την αδελφή μου. Έφυγε πριν από επτά χρόνια, αλλά είναι σαν να συνέβη χθες. Δεν υπάρχει ημέρα που να μη μου στοιχίζει η απώλεια της, να μην τη θυμηθώ. Νομίζω ότι είμαι μαζί της.»

Πονάει ακόμη; «Πονώ πάρα πολύ. Ο χρόνος, δεν γιατρεύει πάντα. Κάθε ημέρα είναι χειρότερη για εμένα. Μπορεί να ξεχνιέμαι στο Σπίτι του Ηθοποιού -μάλιστα της το έχω αφιερώσει- ή παίζοντας ένα ρόλο, όπως τώρα στο θέατρο. Η ηρωίδα που υποδύομαι πονά για την απώλεια του παιδιού της και εγώ για της αδελφής .μου.»

Δέχτηκε αχαριστία από ηθοποιούς; «Βαριέμαι να στέκομαι σ' αυτά. Τα προσπερνώ. Κλείνω τα αφτιά μου στις σειρήνες. Μόνο την προδοσία δεν συγχωρώ. Όταν με προδώσει κάποιος, παύει να υπάρχει για μένα. Δεν εκδικούμαι, αλλά δεν συγχωρώ τον άνθρωπο που το έκανε ακόμα και αν πεθάνει. Ούτε στην κηδεία πάω. Έχει τελειώσει για εμένα.»

Τι της λείπει; «Η αδελφή μου μόνο. Τίποτε άλλο. Εχω λεφτά να ζήσω μέχρι τα γεράματα μου, έχω φίλους που με αγαπούν, έχω ό,τι επιθυμώ, όμως λείπει εκείνη και είναι σαν να μην έχω τίποτα. Νόμιζα ότι θα με γέμιζε η εγγονή μου, αλλά τίποτα δεν μπορεί να την αντικαταστήσει.»

Ούτε η κόρη της; « Όχι. Τίποτα. Ήταν ένας μοναδικός άνθρωπος. Κατ' αρχάς, μου λείπει ο τρόπος που με αγαπούσε. Δεν έχω στερηθεί την αγάπη στη ζωή μου, αλλά ούτε άντρας ούτε φίλη μπορεί να την αντικαταστήσει.»