Μάνος Γαβράς: «Στη Νέα Υόρκη πήγα με 1000 δολάρια»

«Ήρθα στη Νέα Υόρκη για να κάνω μεταπτυχιακές σπουδές, γιατί είχα ανάγκη να σπουδάσω κι άλλο. Δεν ήμουν ικανοποιημένος με τις σπουδές μου, οπότε το πρώτο μου πλάνο ήταν να συνεχίσω. Εξάλλου, από μικρός ήθελα να πάω στη Νέα Υόρκη, επιζητούσα το ταξίδι αυτό. Με μάγευε... Ήθελα να ανακαλύψω το άγνωστο. Κι έτσι, ήρθα τελικά στη Νέα Υόρκη με 1000 δολάρια στην τσέπη και μία βίζα φοιτητική για ένα χρόνο - αλλά ήμουν πανευτυχής, δεν με ένοιαζε τίποτα. Δεν ήξερα καν ούτε πού θα μείνω, ούτε τίποτα, αλλά έπλεα σε πελάγη ευτυχίας, λες και με περίμενε ο Σπίλμπεργκ με τη λιμουζίνα να με πάει να παίξω σε ταινία του. Μηδέν άγχος. Άφησα το σπίτι μου στην Αθήνα -τα πάντα στην ουσία- και πήγα. Είναι και θέμα χαρακτήρα, πρέπει να σου πω. Κάποιος άλλος μπορεί να φρίκαρε με όλο αυτό. Εμένα με μάγευε! Γιατί, αντίθετα, εμένα μπορεί να με φρίκαρε το να κάτσω στην Αθήνα, που είχα ένα πολύ ωραίο σπίτι στον Λυκαβηττό, προτάσεις για δουλειά, την κοπέλα μου, την ασφάλεια του να ξέρω τι θα γίνει». Και συνέχισε μιλώντας στο περιοδικό «Down Town Κύπρου»
Στην αρχή δεν ήταν εύκολα τα πράγματα. Έχω δουλέψει σε δουλειές που δεν θα δούλευα - αναγκάζεσαι και κάνεις πράγματα που δεν είναι η πρώτη σου επιλογή. Έχω δουλέψει σε club, ως σερβιτόρος, ως μουσικός, έχω κάνει μεγάλες αποστάσεις, έχω περάσει ατέλειωτες ώρες μοναξιάς. Δεν μπορώ να σου πω ένα περιστατικό ως πιο δύσκολο, γιατί είναι περίοδοι. Το 2008 ας πούμε, που πήγα στο Λος Άντζελες -και φαντάσου ότι είχα πάει και με λεφτά- επειδή δεν είχα ούτε κύκλο, ούτε φίλους, ούτε τίποτα, φρίκαρα, δεν ήξερα τι να κάνω. Πήγαινε έξι η ώρα το απόγευμα και δεν μπορούσα! Δεν είχε γίνει μέρος της ζωής μου το Λος Άντζελες, ένιωθα ξένος, ήταν σαν να προσπαθούσα να με φυτέψω εκεί, αλλά ήταν σκληρό το χώμα. Και στη Νέα Υόρκη είχα περάσει μια περίοδο που έχασα τον προσανατολισμό μου. Δεν πήγαινα στη σχολή μου, δεν πήγαινα στα castings, κοιμόμουνα ως αργά, δούλευα σε άσχετες δουλειές. Έφυγε ένας χρόνος έτσι, μέχρι που έκατσα και σκέφτηκα "τι κάνω;". Στην πορεία, όμως, καταλαβαίνεις γιατί συμβαίνουν τα πράγματα. Τίποτα δεν θα ήταν έτσι σήμερα, αν όλα αυτά δεν υπήρχαν ως κομμάτια της ζωής μου. Ούτε ο "Φιστίκιος ο Αιγινήτης" θα είχε γραφτεί».