Σπύρος Μερκούρης: «Οι τελευταίες ώρες της Μελίνας ήταν επίπονες»

«Βεβαίως. Ήταν επαναστατική φύση, γιατί έβλεπε την αδικία και πνιγόταν» τόνισε στο ΕΓΩ. Είχε νιώσει ποτέ και η ίδια αδικημένη; «Όχι. Η Μελίνα αισθάνονταν αγάπη για την Ελλάδα. Μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού οι λαοί που έχουν ιστορική μνήμη πάνω από τέσσερις χιλιάδες χρόνια. Αυτή η χώρα δεν πεθαίνει εύκολα. Η Μελίνα έλεγε «Είμαι Ευρωπαία, γιατί είμαι Ελληνίδα. Η Ελλάδα είναι η κοιτίδα του ευρωπαϊκού πολιτισμού».

Του λείπει σε προσωπικό επίπεδο; «Πολύ. Ήμασταν συνδεδεμένοι. Δουλέψαμε τόσο πολύ μαζί. Μου είχε πει «Σπύρο, εμείς δεν είμαστε μόνο αδέλφια. Έχουμε διαλέξει ο ένας τον άλλο». Δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου αυτά της τα λόγια. Μου λείπει ο τρόπος που μιλούσε, που σκεφτόταν. Η Μελίνα είχε ένα τεράστιο προσόν. Άκουγε. Μιλούσε με φίλους της, συζητούσε απόψεις, ιδέες. Τα έβαζε όλα σε ένα πανέρι και είχε το ένστικτο αλλά και τη λογική να κάνει τη σωστή επιλογή. Ήταν ένα τεράστιο ταλέντο που πολλοί λίγοι γνώριζαν ότι είχε. Ήταν σκεπτόμενος άνθρωπος. Για να αποφασίσει κάτι, έπρεπε να το χωνέψει, να το νιώσει, να το καταλάβει, να το αναλύσει για να μπορέσει να το πολεμήσει και να το πετύχει.»

Πώς ήταν ως χαρακτήρας; «Ήταν πολύμορφη και πολυδιάστατη προσωπικότητα. Από μικρή ήταν ατίθαση. Είχε εξυπνάδα και αντίληψη. Αγαπούσε τους ανθρώπους. Διέθετε καλοσύνη και υπομονή. Ήταν μια περίεργη γυναίκα, η οποία έμπαινε στην ψυχή των ανθρώπων. Ήθελε να τους καταλάβει και να την καταλάβουν. Στην κηδεία της έκλαιγε όλη η χώρα, γιατί ήξερε ότι έχανε μια γυναίκα που μιλούσε για την Ελλάδα σταράτα.»

Και οι τελευταίες ώρες της; «Ήταν επίπονες. Όταν πήγε στο Memorialτης Αμερικής, της είπαν ότι πρέπει να χειρουργηθεί ξανά. Οι πνεύμονες, λόγω του τσιγάρου, ήταν πολύ κουρασμένοι. Έπρεπε να μην καπνίζει καθόλου, να κάνει βόλτες στους διαδρόμους του νοσοκομείου για αρκετές ημέρες προκειμένου να ενδυναμώσει κάπως την αναπνοή της. Η ίδια αρχικά αρνιόταν να υποβληθεί σε νέα εγχείρηση. Έπειτα σκέφθηκε ότι δεν ήθελε να... λιώσει, αλλά να μείνει δυνατή. Στο τέλος αποφάσισε να την κάνει. Την ενημέρωσαν ότι υπήρχε ένας κίνδυνος της τάξης του 5% να μην πετύχει η εγχείρηση ή να μην την αντέξει και απάντησε «Θα το ρισκάρουμε, γιατί εγώ θέλω να σκέφτομαι, να περπατώ, να συμμετέχω στη ζωή». Δυστυχώς, δεν άντεξε. Δεν συνήλθε ποτέ από την εγχείρηση. Έμεινε 10-15 μέρες σε κώμα και πέθανε.»

Πώς αισθάνθηκε όταν έφυγε; «Τρέλα, απελπισία. Ένιωθα απέραντη λύπη. Είχαμε ζήσει μαζί, είχαμε αισθανθεί μαζί. Όταν ήμουν μικρός, της έκανα τον υποβολέα για να δώσει μαθήματα κρυφά στη δραματική σχολή. Αγαπηθήκαμε πάρα πολύ.»