Τζόυς Ευείδη: «Έχω περάσει τρελές περιόδους μαύρης κατάθλιψης. Το σπίτι μου ήταν σαν τάφος»

Η ηθοποιός την ίδια περίοδο έχασε τους γονείς της, την απάτησε ο σύντροφός της και πέθανε ο σκύλος της. «Το ότι παίζεις έναν κωμικό ρόλο στη δουλειά σου δεν σημαίνει ότι τον κουβαλάς και στη ζωή σου. Έχω περάσει τρελές περιόδους μαύρης κατάθλιψης, όπου τα βράδια πήγαινα και έπαιζα βαρβάτες κωμωδίες και κανείς δεν καταλάβαινε τίποτα. Ξεκληρίστηκε η οικογένειά μου σε ένα μήνα. Αρχικά έφυγε η μητέρα μου και στο μήνα πάνω ο πατέρας μου, δεν άντεξε και την ακολούθησε. Ήταν πολύ άγριο γιατί δεν έχω σόι, είμαι ένα παιδί μόνο του. Ούτε αδέλφια, ούτε ξαδέλφια. Ξαφνικά δεν είχα οικογένεια. Ένιωσα ότι δεν είχα σημείο αναφοράς, ότι απλά φύτρωσα. Κάτι που ήταν καθεστώς, άνθρωποι που ήταν η καθημερινότητά μου, η ρουτίνα μου εξαφανίστηκαν. Δεν είχα το περιθώριο όμως να το πάρω πολύ βαθιά. Έπρεπε να δουλέψω για να επιβιώσω. Και αν κλεινόμουν στο σπίτι πίνοντας χάπια και κλαίγοντας, θα πέθαινα απ' την πείνα. Αυτό που με κράτησε ήταν ότι με τους γονείς μου είχα εξαιρετικές σχέσεις, ξεκάθαρες. Δεν είχε μείνει λοιπόν τίποτα πίσω. Δεν έμειναν απωθημένα». Η δουλειά ήταν εκείνη που την βοήθησε να ξανασταθεί στα πόδια της: «Είναι αυτό που έλεγαν οι παλιές: Η δουλειά είναι ο καλύτερος γκόμενος. Ό,τι της δίνεις, στο δίνει πίσω. Με βοήθησε πολύ, ιδιαίτερα το ότι έπαιζα κωμωδία. Αναγκαζόμουν, ήθελα - δεν ήθελα να μπω σε ένα παράλληλο σύμπαν που είχε χαρά. Και εκ των υστέρων αντιλαμβάνομαι ότι ήμουν πολύ τυχερή γιατί μου απασχολούσε τη σκέψη μου και δεν με άφηνε αυτό να βυθιστώ». Η ζωή της εκείνη την περίοδο ήταν μαύρη. «Κάποια στιγμή το σπίτι μου ήταν σαν τάφος. Γιατί πρέπει να σου πω πως είχα ένα σκύλο που και αυτός πέθανε την ίδια περίοδο ενώ λίγο πριν είχα χωρίσει ύστερα από 14 χρόνια. Κι αν τα έγραφα αυτά σε κείμενο θα έλεγαν πως είναι too much, δεν θα ήταν πιστευτό. Κάποιες φορές όμως η ζωή είναι ανώτερη της κωμωδίας». Ο λόγος του χωρισμού ήταν η απιστία του συντρόφου της. «Με το γνωστό τρόπο που ονομάζεται κέρατο. Τώρα με βλέπεις και με ακούς χαλαρή. Εκείνη την ώρα όμως δεν τα έλεγα και τόσο χαλαρά. Εκείνη τη στιγμή δεν ήμουν τόσο πολιτισμένη όσο με ακούς τώρα. Σε μεγάλα σοκ της ζωής μου γίνομαι λίγο φράου. Ξεκινώ να παγώνω το συναίσθημά μου και γίνομαι πιο διαδικαστική. Είναι σαν να παρακολουθώ τη ζωή μου λίγο απ' έξω. Πέρασε μεγάλο διάστημα για να έρθω στα ίσα μου». Όσο για το αν επισκέφθηκε κάποιον ειδικό είπε: «Επισκέφτηκα πολλές φίλες μου. Ήπιαμε πάρα πολλούς καφέδες, πάρα πολλά ουίσκι, είπαμε χιλιάδες βλακείες... Δεν είχα την ανάγκη να επισκεφτώ κάποιον ειδικό παρόλο που πολλοί φίλοι μου με παρότρυναν να το κάνω. Να σου πω όμως κάτι ρε αγάπη; Δεν είχα κάτι να λύσω μέσα μου. Ήτανε λυμένο όλο. Δεν είχα ένα κομπάκι που έπρεπε να λυθεί και να το ψάξω. Ήξερα γιατί ήμουν σε αυτή την κατάσταση. Θα ήταν ζαβό να μην ήμουν έτσι όπως ήμουν. Το πένθος πρέπει να το ζήσεις γιατί αν δεν πας στο πάτο, δεν ανεβαίνεις».