Λένα Μαντά: «Το θάνατο τον σκέφτηκα απ’ την πρώτη στιγμή που άκουσα τη λέξη καρκίνος»

Η ίδια εξομολογείται στο περιοδικό «Όμικρον».
Μιλήσατε πάντως με τα καλύτερα λόγια για τη στήριξή του στην πρόσφατη περιπέτειά σας με τον καρκίνο.
«Ευτυχώς το προλάβαμε πριν ακουστεί αυτή η λέξη. Σταματήσαμε στο λέμφωμα. Ήταν ένα προκαρκινικό λέμφωμα όπου απαραίτητη προϋπόθεση για αντιμετώπισή του ήταν οι χημειοθεραπείες οι οποίες ολοκληρώθηκαν τον Ιούνιο. Η αλήθεια είναι πως ο Γιώργος ήταν συνέχεια στο πλευρό μου. Έκανα 6 χημειοθεραπείες, των 2 ημερών η κάθε μια... Δεν το πήρα πολύ σοβαρά»

Δεν σας τρόμαξε όταν το ακούσατε πρώτη φορά;
«Στην αρχή με τρόμαξε. Η λέξη και μόνο σε παγώνει. Ειδικά όταν ξέρεις και τις συνέπειες... Αυτές τις συνέπειες της αντιμετώπισα με σκουφάκι γιατί δεν μπορούσα να υποστηρίξω μια περούκα. Ένιωθα ότι δούλευα τον εαυτό μου, τον κόσμο. Δεν σταμάτησα τις δραστηριότητές μου. Μόνο στο τέλος, επειδή ο οργανισμός εξασθενούσε, ήταν επώδυνο και δύσκολο γιατί είχα παρουσιάσεις σε όλη την Ελλάδα. Μόνο με βαμβάκια και ορούς δεν έκανα παρουσίαση»

Απ' την άλλη η επαφή με τόσο κόσμο δεν σας έδινε δύναμη;
«Απίστευτη. Απ' το να κάθομαι σπίτι να κλαίω τη μοίρα μου και να μιζεριάζω ήθελα να βγω έξω. Ξέχναγα τους πόνους και όλα. Και ο κόσμος ήταν συγκινητικός. Μου έφερναν φυλακτά, προσευχές, μου έκαναν τάματα, είχα τις ευχές τους»

Υπήρξαν στιγμές που φοβηθήκατε ότι ο θάνατος ήταν κοντά;
«Το θάνατο τον σκέφτηκα απ' την πρώτη στιγμή που άκουσα τη λέξη καρκίνος. Θυμάμαι ήταν Μάρτιος όταν ξεκίνησαν οι θεραπείες και όταν χρειάστηκε να κατεβάσω τα καλοκαιρινά για να ανεβάσω τα χειμερινά πέρασε απ' το μυαλό «Θα ζω άραγε να ξανακατεβάσω χειμωνιάτικα;». Είναι σκέψεις που τις κάνεις και που είναι ανθρώπινες. Έκλαψα, στεναχωρέθηκα, λυπήθηκα και δεν σου κρύβω πως εκείνο που με έριξε απίστευτα ήταν όταν χρειάστηκε να ξυρίσω το κεφάλι μου»

Αυτό για μια γυναίκα πρέπει να είναι απ' τα πιο επώδυνα στάδια.
«Μα είναι η θηλυκότητα μιας γυναίκας τα μαλλιά της. Η απώλειά τους, επειδή είναι μαζική και άμεση, είναι σοκαριστική. Στις 10 μέρες των χημειοθεραπειών άρχισαν να πέφτουν. Είπα όμως ότι δεν θα κάτσω να δω το τέλος. Πήρα την ξυριστική μηχανή και τα ξύρισα μια και έξω και έβαλα σκουφάκι. Δεν ήθελα να με πάρει άλλο από κάτω. Γι' αυτό ντυνόμουν, βαφόμουν, έβαζα τα σκουλαρίκια μου λες και θα πήγαινα θέατρο και πήγαινα στο γιατρό»

Τώρα που πέρασε τι είναι εκείνο που συνειδητοποιήσατε;
«Μετά απ' αυτή την περιπέτεια κατάλαβα ότι η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή. Κακά τα ψέματα, άνθρωπος χωρίς αρρώστια δεν νοείται. Ευτυχώς πέρασα κάτι που αντιμετωπίζεται. Συνεχίζω να έχω τον άντρα μου, να καμαρώνω το σπίτι μου, τα παιδιά μου, να έχω τις συνήθειές μου - δεν μπορώ να τα αναιρέσω όλα αυτά επειδή είχα ένα λέμφωμα ή επειδή έπεσαν τα μαλλιά μου».