Ανέστης Βλάχος: «Αντί να σώσουν το μάτι μου με ρωτούσαν για ποια θέση θα πλήρωνα»

«Η ζωή μου δεν ήταν ρόδινη. Αλλά το μόνο που θα ζητούσα, αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω, θα ήταν να ήμουν εγώ καλύτερος άνθρωπος. Να έδινα μεγαλύτερη σημασία στην συντροφικότητα. Η ζωή είναι πολύ σύντομη. Πολλές φορές δεν ασχολούμαστε πολύ με τους άλλους. Κι αυτό είναι λάθος», λέει ο ηθοποιός στο περιοδικό Εγώ. «Νιώθω να μου λείπουν άνθρωποι ιδίως αυτοί με βοήθησαν. Ο Κακογιάννης, που όταν πήγαινα στο σπίτι του θυμάμαι ότι η μάνα του έβαζε πάντα στο τραπέζι ένα πιάτο φαγητό για μένα. Στον Κούνδουρο χρωστάω πολλά... Στην Λαμπέτη, στον Χόρν...», λέει και εξηγεί: «Η Έλλη ήταν που πλήρωσε τότε το νοσοκομείο, με το ατύχημα. Σπούδαζα στη σχολή Σταυράκου και παράλληλα δούλευα ως μπογιατζής. Η ζημιά έγινε από ένα καρφί στην οικοδομή. Έτρεξα για βοήθεια και αντί να μου κάνουν μια ένεση για να σώσουν το μάτι μου με ρωτούσαν για ποια θέση θα πλήρωνα το νοσοκομείο. ΚΙ εγώ δεν είχα να φάω. Αυτή είναι η μοίρα του φτωχού στην Ελλάδα», καταλήγει.