Γεωργίου: «Κατηγορούσα τον πατέρα μου για την απώλεια της μητέρας μου, αφού έφερε το AIDS στο σπίτι»

«Με ρωτάς για το πότε ένιωσα ότι χάθηκε η εποχή της αθωότητας. Νιώθω, λοιπόν, ότι δεν ήμουν ποτέ σε φάση αθωότητας. Από μικρό παιδί είχα στο μυαλό μου το πλάνο της ζωής μου. Από τότε που με θυμάμαι, έκανα σχέδια και είχα στόχους. Την εφηβεία μου δεν την έχω ζήσει ακόμη. Από μικρό παιδί έπρεπε να είμαι υπεύθυνος για τον εαυτό μου και τα αδέλφια μου, να πάρω σωστές αποφάσεις, να φροντίσω για όλους, να τρέξω. Ίσως τώρα να περνάω μια εφηβεία, μέσα από τον ενθουσιασμό μου για τη δουλειά, αφού κάνω σαν παιδί. Την ίδια στιγμή, όμως, μπορεί και να έχω την ωριμότητα 50άρη. Η μεγάλη στροφή στη ρότα της ζωής μου έγινε γύρω στα 10.Ένιωθα ότι "φεύγει" η μαμά και μου αφήνει μια ευθύνη. Στα 13 μου, ήθελα να φύγω από το σπίτι. Ήμουν και στα μαχαίρια με τον πατέρα μου για ένα μεγάλο διάστημα. Τότε ήταν που έκανα την επανάσταση μου. Του πήγαινα κόντρα, θεωρώντας τον υπεύθυνο για ό,τι μας συνέβαινε. Για πολλά χρόνια τον κατηγορούσα για την απώλεια της μητέρας μου, αφού έφερε την ασθένεια στο σπίτι. Εκείνος μας λάτρευε, μας υπεραγαπούσε. Εγώ είχα το πρόβλημα απέναντί του. Όταν έφτασα στα 20, τον συγχώρεσα και έφτιαξε η σχέση μας, γιατί σε αυτήν πλέον την ηλικία συνειδητοποιείς ότι όλοι έχουν δικαίωμα στο λάθος. Μόνο τότε κατάλαβα πόσο εύκολο είναι το λάθος. Πάντα, όταν συζητούσαμε, μου έλεγε "Ανδρέα, θα φτάσεις 20 χρόνων και θα καταλάβεις". Πράγματι, έτσι ήταν. Έφυγε από τη ζωή πριν από ένα χρόνο. Ψαράς, αλλά σοφός! Περπατημένος άνθρωπος. Σκέψου ότι έφυγε από ένα ψαροχώρι της Κύπρου και τα κατάφερε στο Λονδίνο. Οτιδήποτε περνούσε από τα χέρια του το έφτιαχνε. Είχε παλέψει με τα κύματα με άγριο καιρό, ήταν άνθρωπος δυνατός, σκληραγωγημένος και πολύ όμορφος. Μακάρι να είχα καταλάβει νωρίτερα την τόλμη του να αποκτήσει τέσσερα παιδιά, παρόλο που ήταν ψαράς. Αυτά δεν μπορούσα να τα δω όταν ήμουν μικρός» τόνισε στο People.
Η μεγαλύτερη αδελφή του είναι παντρεμένη εδώ και δεκαπέντε χρόνια, έχει μια κορούλα, την οποία έχει βαφτίσει ο ΑνδρέαςQ «Με το γαμπρό μου είμαι ήσυχος. Είναι αυτοδημιούργητος και λατρεύει την αδελφή μου».
Όσο για τα δύο αδέλφια του, 31 και 23 ετών αντίστοιχα, εργάζονται μαζί του, ως κινηματογραφιστές. Ο μικρότερος, μάλιστα, φεύγει στο Λονδίνο για σπουδές, ενώ αποτελεί το ιδανικότερο παράδειγμα νικητή της ζωής, κάνοντας μια φυσιολογικότατη ζωή και έχοντας σχεδόν εκμηδενίσει τον ιό HIV στον οργανισμό του. Ο Ανδρέας είναι πολύ υπερήφανος, όταν λέει πως ο μικρός αδελφός του είναι σε θέση να δημιουργήσει μια καθ' όλα κανονική και υγιή οικογένεια.
«Την ευθύνη του αρχηγού της οικογένειας τη νιώθω ακόμη. Είναι και το παράπονο τους, ξέρεις, ότι τους αντιμετωπίζω ακόμη σαν παιδάκια, αλλά πάντα έτσι θα νιώθω για τα αδέλφια μου. Εγώ είχα την τύχη να μοιραστώ την ιστορία μας με τον κόσμο κι αυτό λειτούργησε ψυχοθεραπευτικά, καθώς ξεπέρασα πολλά κόμπλεξ. Όταν έχεις να κάνεις με αυτή την ασθένεια, νιώθεις το φόβο της απόρριψης. Μιλώντας, λοιπόν, το ξεπέρασα, βοηθώντας παράλληλα και τα αδέλφια μου, αφού η πληγή είναι ίδια για όλους. Ό,τι ισχύει για μένα ισχύει και για κείνους. Τις ίδιες συνέπειες είχαμε όλοι μας».