Χάρις Αλεξίου: «Όσο διάβαζα, ξαναζούσα την περιπέτεια του αδελφού μου»
Για πρώτη φορά στην πορεία της, η Χαρούλα Αλεξίου εμπνεύσθηκε από ένα βιβλίο, πήρε μολύβι και χαρτί και το μετέφρασε. Στο βιβλίο «Πάντα Ήρωες» αναγνώρισε κάποιες προσωπικές εμπειρίες της.
Η εμπειρία του αδελφού της, επίσης τραγουδιστή, Γιώργου Σαρρή, τον οποίο ένα σοβαρό αυτοκινητικό ατύχημα καθήλωσε στο κρεβάτι για επτά χρόνια μέχρι τη μεγάλη επιστροφή του στο τραγούδι πριν από μερικούς μήνες, την έκανε να αποφασίσει να το μεταφράσει.
-Πώς γνωρίσατε τον Φαμπιάν Μαρσό;
«Τον Grand Corps Malade τον γνώρισα από τα τραγούδια του. Ηταν το νέο πρόσωπο στη γαλλική μουσική σκηνή, στο μουσικό είδος της slam . Η νεολαία της Γαλλίας τον λάτρευε. Μου έκανε εντύπωση αυτός ο νέος όμορφος άνδρας με την πατερίτσα του. Μου έκανε εντύπωση και το ψευδώνυμο του: Ψηλό Άρρωστο Κορμί. Το τραγούδι μου «Μεγάλωσα» μόλις είχε κυκλοφορήσει και σκεφτόμουν πως θα μπορούσε να το είχε γράψει αυτός. Τον συνάντησα αργότερα σε ένα τηλεοπτικό στούντιο, όταν συμμετείχαμε και οι δύο στην εκπομπή του Μισέλ Ντρουκέρ, που έκανε ένα μεγάλο αφιέρωμα στον Ντέμη Ρούσσο.»
-Πώς έφτασε στα χέρια σας το βιβλίο και τι σας έκανε να προχωρήσετε στη μετάφραση; Δύο χρόνια αργότερα, ο φίλος Νίκος Αλιάγας μου χάρισε το βιβλίο του Φαμπιάν. «Διάβασε το, είναι γραμμένο σε απλή γλώσσα», μου είπε. Όσο το διάβαζα, σε πολλά σημεία ξαναζούσα την περιπέτεια του αδελφού μου στην Εντατική και αργότερα στο κέντρο αποκατάστασης. Το συγκινητικό, επίσης, ήταν πως γνώριζα την απίστευτη ταλαιπωρία των τετραπληγικών, των αναπήρων που στερούνται την ικανότητα, όπως λέει και ο Φαμπιάν, να ξύσουν το φρύδι τους ή να κρατήσουν το κουτάλι, ακόμα και να πατήσουν ένα κουμπί για βοήθεια. Με συγκίνησε, επίσης, ο τρόπος που εξιστορούσε τις εμπειρίες του, με χιούμορ, χωρίς μιζέρια για την κατάσταση του. Ηταν μια σκληρή πραγματικότητα, την οποία αντιμετώπισε με δύναμη και αισιοδοξία. Ένα νέο παιδί, που στα είκοσι του ξεκινούσε κα-ριέρα στον αθλητισμό, βρέθηκε καθηλωμένο, μετρώντας τα τετραγωνάκια της σχάρας του φωτιστικού στο ταβάνι.»
Και σήμερα;
«Τώρα, ο Φαμπιάν γράφει ποίηση και την απαγγέλλει με υπόκρουση μίνιμαλ μουσικής. Εμφανίζεται με την πατερίτσα του και περιοδεύει σε όλο τον κόσμο. Κανείς δεν στέκεται στην αναπηρία του, ούτε και ο ίδιος άλλωστε, αλλά όλοι βλέπουν έναν καλλιτέχνη που μαγεύει το κοινό του. Ηταν ένα τόλμημα για μένα το να μεταφράσω ένα ολόκληρο βιβλίο. Το ξεκίνησα χωρίς να σκεφτώ αν τελικά θα εκδοθεί ποτέ. Αυτό, εξάλλου, το κάνω και με τα τραγούδια μου. Τα γράφω και κάποια στιγμή...»
Πηγή: Ελεύθερος Τύπος