Γιάννης Πάριος: Τα δύσκολα παιδικά χρόνια, η φτώχεια και ο έρωτας των γονιών του!
Ο Γιάννης Πάριος γυρνάει τον χρόνο πίσω και θυμάται τα παιδικά του χρόνια, όπου η φτώχεια και η ανέχεια είχαν τον πρώτο λόγο, στην Πάρο όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε. Όμως ο ίδιος τα θυμάται αυτά τα χρόνια με πολλή αγάπη.
«Παρ' όλες τις στερήσεις και τη φτώχεια, δεν είχαμε ιδέα τότε για το τι συνέβαινε στις πρωτεύουσες και στα Παρίσια» θυμάται ο μεγάλος τραγουδιστής στη real και συνεχίζει: «Αργούσε να 'ρθει η είδηση - και την καλή και την κακή τη μαθαίναμε μπαγιάτικη... Είχαμε άγνοια, ας πούμε, ότι ο μπακαλιάρος υπήρχε και σε ξαρμυρισμένα φιλέτα, έτοιμος να τον τηγανίσεις. Εμένα ο γεροντάκος μου τον έφερνε απευθείας από το τσουβάλι, και ήθελε μια μέρα και μια νύχτα ξαρμύρισμα πριν τον μαγειρέψεις... Το κρέας δεν το συζητάω, γιατί δεν το βρίσκαμε εύκολα».
Ποιο ήταν το σύνηθες μενού της φτώχειας σας;
«Τα ψάρια. Και νομίζαμε ότι το ωραιότερο φαγητό του κόσμου είναι το ψωμί - η καλύτερη στιγμή ήταν όταν καθόμασταν όλοι μας γύρω απ' το τραπέζι και ο πατέρας μου έκοβε τελετουργικά εκείνα τα στρογγυλά καρβέλια και χαμογελούσε. Τα ζύμωνε η μάνα μου και τα πηγαίναμε για ψήσιμο στον φούρνο της γειτονιάς. Ήταν τεράστια, χωρούσαν με το ζόρι στην αγκαλιά του γερούλη μου κι εκείνος, πριν τα κόψει και μας τα μοιράσει, πάντοτε τα σταύρωνε από την κάτω πλευρά με τη μύτη του μαχαιριού... Ήμουν πιτσιρικάκι, αλλά θυμάμαι τους γονείς μου στα γλέντια που κάνανε στις ονομαστικές εορτές και πόσο μου άρεσε να ακούω τον πατέρα μου να αμανεδιάζει. Όταν έφευγαν οι καλεσμένοι, κάθονταν οι δυο τους στην κουζίνα, και επειδή εκεί ήταν το κρεβάτι μου, έβγαζα λίγο το κεφάλι μου από την κουβέρτα και τους κοιτούσα που πίνανε κρασί μπρούσκο από ένα ποτήρι που είχανε μπροστά τους και τραγουδούσαν ένα τραγούδι που έλεγε: «Φεύγεις τώρα και μ' αφήνεις...» ή ψέλνανε τροπάρια της εκκλησίας. Αγαπούσαν πολύ ο ένας τον άλλο».