Σοφία Βόσσου: «∆εν κάθομαι ποτέ στον καναπέ μου να μεμψιμοιρώ»

«∆εν έκανα ποτέ τίποτα για να είμαι οικεία, συμπαθής. Μου μιλάνε στον δρόμο κι εγώ κάθομαι και ακούω το πρόβλημα καθενός. Και με ενδιαφέρει κιόλας. Συγκινούμαι. Σου καταθέτει ο άλλος την ψυχή του. Και τον συμβουλεύω. Νιώθω ότι έχω μια μεγάλη οικογένεια. Πως ό,τι και να μου συμβεί στη ζωή μου δεν είμαι μόνη μου. Ποτέ δεν ένιωσα μοναξιά. Υπάρχει μια μεγάλη αγκαλιά να με κρύψει. Αν βγω στον δρόμο να χτυπήσω ένα κουδούνι, ξέρω ότι η πόρτα θα ανοίξει. Επιμένω να είμαι ο εαυτός μου. ∆εν αλλάζω. Θυμάμαι μια φορά είχα πάει στο παζάρι του Πειραιά με τον κολλητό μου. Πέθαινα με αυτά που έβλεπα. Ψώνιζα κιόλας. Έρχεται μια κυρία και μου λέει με ύφος: "Κυρία Βόσσου, μα εσείς στο παζάρι;". Παίρνω κι εγώ το ίδιο ύφος και της απαντώ: "Κυρία μου, γιατί υποτιμάτε τον εαυτό σας;". Γιατί να μην πάω στο παζάρι δηλαδή; Είναι η καλύτερή μου. ∆εν κάθομαι ποτέ στον καναπέ μου να μεμψιμοιρώ. Τι νταουνιές, μου λες; Χαίρομαι τα πάντα εγώ. Και καιρό να 'χω να εμφανιστώ, βγαίνω στον δρόμο και όλοι μου λένε: "Ε, Σοφάκι, τι κάνεις;". Μπορώ να θυμηθώ πολλές ευτυχισμένες στιγμές. Ηταν όταν γέννησα το παιδάκι μου. Ηταν όταν συνεργάστηκα με την κυρία Μαρινέλλα. Ηταν μία μέρα του καλοκαιριού που η Μήλος βρισκόταν σε απόλυτη ηρεμία. Η θάλασσα δεν κουνιόταν. Μπόρεσα και στάθηκα στο Βάνι, στο νότιο ακρωτήρι της Μήλου όπου βρίσκεται μόνος του ένας τεράστιος βράχος. Είναι σημείο αναφοράς μου αυτός ο βράχος. Συνήθως όταν τον περνάς έχει αντιμάμαλο και δεν είναι καθόλου ευχάριστο και εύκολο. Μου το έκανε όμως δώρο εκείνη τη μέρα. Να κάθομαι στη βάρκα και να τον κοιτάω. Ηταν η απόλυτη ευτυχία. Αν έχω ένα χάρισμα, αυτό είναι η υπομονή. Έχω απίστευτη υπομονή, που πηγάζει από το γεγονός ότι δεν παίρνω τίποτα στα σοβαρά. Είναι ώρες-ώρες εκεί στο Βάνι, που σου λέω, που γελάω πάρα πολύ. Οι άνθρωποι αναλωνόμαστε με απίστευτα ασήμαντα πράγματα και αυτό το συνειδητοποιούμε μόνο στις κηδείες. Αν σκεφτείς ότι το επόμενο λεπτό μπορεί να μην υπάρχεις, αυτόματα καταργείς άγχη, φοβίες, σχέδια. Ποτέ δεν έκανα σχέδια, αυτό που λένε πλάνο ζωής. Μπορεί να πεθάνω αν σκεφτώ έτσι. Θέλω να αφήνομαι στους ανέμους. Είμαι μόνιμα με ένα δισάκι στον ώμο» τόνισε στο Πρώτο Θέμα.