Η Ελεονώρα βγάζει φώτο από το κρεβάτι του πόνου και μιλάει για το πρόβλημα της υγείας της

Παρά το γεγονός ότι η παρουσιάστρια έφτασε μέχρι τις εγκαταστάσεις του σταθμού, τελικά έφυγε από πονούσε αρκετά. Η Ελεονώρα Μελέτη αντιμετωπίζει πρόβλημα υγείας, το οποίο την έχει «ρίξει» στο κρεβάτι. Ωστόσο, δεν χάνει το χιούμορ της και πριν λίγο ανέβασε selfie φωτογραφία στο Instagram γράφοντας: «'Κάτω η δικτατορία των σέξυ selfies!!! Στουμπώσαμε από ωραίες γκόμενες πια! Ζήτω το μούσι! #variemai#stokrevati#». Η ίδια έγραψε για το πρόβλημα της υγείας της στο προσωπικό της blog. «Τι μου γίνεστε; Πέμπτη μέρα στο κρεβάτι. Στα όρια μου. Έχω ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Αύριο θα σηκωθώ. Και σήμερα σηκώθηκα. Πήγα μία βόλτα μέχρι το κανάλι, αλλά δεν τα κατάφερα να βγω στον αέρα. Τελευταία αγαπιέμαι με τα πατώματα.
Καθόλου δεν μου αρέσει η πρόταση «δεν τα κατάφερα».
Αύριο θα τα καταφέρω.
Μου τη δίνει που αρρωσταίνω. Γιατί αρρωσταίνω δημόσια, που σημαίνει πως δίνω δικαιώματα και αυτό με κάνει να νιώθω ενοχές, γιατί όταν αρρωσταίνω δεν θέλω να το ξέρει κανείς.
Με κάνει και νιώθω ανύμπορη και να λυπάμαι τον εαυτό μου. Στα μάτια μου θέλω να είμαι μόνο σκυλί.
Πόσο θα ήθελα να θέλω να είμαι και σκύλα. Θέλω δουλειά.
Τα τελευταία 5 χρόνια δεν με λες και περδίκι έτσι;
Μέχρι τα 30 δεν είχα αρρωστήσει ποτέ. Ποτέ!
Ακόμα και σαν παιδί, έτριβα θερμόμετρο όπως η Αλίκη στο «Χτυποκάρδια στο θρανίο», μήπως και γλιτώσω καμία μέρα από το σχολείο.
Εκεί ανακάλυπτα και το ταλέντο μου στην υποκριτική. Έτριβα θερμόμετρο και έμενα κρεβάτι βλέποντας «Ρόδα τσάντα και Κοπάνα», και βίντεο κλιπ στο MTV. (Μαμά συγγνώμη που το μαθαίνεις έτσι, αλλά ήμουν γερή κράση η άτιμη.)
Αυτή η κράση κράσαρε. Εκεί γύρω στα 30. Κάποιοι ίσως τα θυμάστε.
2008 με Β -αιμολυτικό στρεπτόκοκκο, και μπες βγες στα νοσοκομεία για κάνα χρόνο... Τότε που λέγανε ότι το κάνω επίτηδες για να φύγω βελούδινα από τον Πρωινό Καφέ...
Μετά πάλι στα 33 ένα χειρουργείο έτσι για τη ρουτίνα. Γυναικολογικής φύσης. Μία καισσαρική τομούλα, αλλά στις 2 μέρες ήμουν πίσω... Ήταν τότε που λέγανε ότι θέλω να κάνω παιδί ... Βέεεεεεεεβαια, ήταν τέεεεετοια η κάψα μου, που πήγα να δω αν είναι όλα στη θέση τους. Τελικά ήταν. Για παιδί ούτε λόγος. Για πολύ ακόμα.

Και τώρα αυτό. Μέση. Χρόνιο πρόβλημα. Εκ γεννετής. Κοινώς κατασκευαστικό. Είμαι και κάποιας ηλικάς έχει λήξει και η εγγύηση. Για απόσυρση ούτε λόγος.
Πρέπει να βρω άλλη λύση. Μη μου πεις να κόψω το σερφ. Ούτε το σκι στο νερό. (Αν και αυτό το έχω κόψει). Ούτε το σκι στο χιόνι. Ούτε το τρέξιμο (ορίστε και αυτό το είχα κόψει για μήνες). Δεν φταίνε αυτά για το πρόβλημα. Γεννήθηκα στραβωμένη.
Αν θες να κόψω όλα αυτά, να κόψω τότε και το ξύρισμα των ποδιών, γιατί αυτό με ενοχλεί περισσότερο από τα σπορ.
Να κόψω και το σεξ, γιατί και κει έχουμε ενίοτε θέμα.
Να κόψω και τη δουλειά, γιατί ο καναπές, δεν είναι και ο βολικότερος.
Τίποτα δεν θα κόψω.
Μία κρίση είναι. Κρισάρα για την ακρίβεια. Έχω στραβώσει. Περπατάω σαν χεσμένη, βογκάω στο άσχετο, τις πρώτες μέρες έκανα πιπί παρέα με τη μαμά, όπως όταν ήμουν δίχρονο και ήθελα τσίσα ενώ τρώγαμε σε ταβέρνα και σιχαινόμουνα να πάω στην τουαλέτα.
Κάτι ενεσούλες που έκανα στη σπονδυλική στήλη, ε δεν πρέπει να πιάσανε, γιατί η ξυλοκαίνη λέει ανακουφίζει. Ε, δεν μπορώ να πω ότι ανακουφίστηκα και πολύ. Μου το πάνε από εδώ μου το πάνε από εκεί, κάτι για χειρουγρείο μου λένε.
Ταλαιπωρία σκέφτομαι. Και αποχή από τα σπορ.
Μα τώρα βρήκε, που είχα φροτσάρει στο γυμναστήριο για να βγαίνω καλή στα παπαρατσικά της παραλίας;

Ευτυχώς υπάρχει και το ρετούς. Μακάρι να μου φτιάχνανε με ρετούς και τη βλάβη στη μέση, όπως μου φτιάχνουν και τη βλάβη στα μπουτάκια...
Αύριο έχω βάλει στοίχημα πως θα κάνω εκπομπή. Σάμπως θα σκάβω κιόλας; Το πόσο έχω βαρεθεί κρεβάτι αυτές τις μέρες, δεν έχεις ιδέα. Δεν έχω γκρινιάξει όμως πολύ. Λίγο εκ βαθέων βογγητό πόνου στη μαμά και τον μπαμπά, στο τελείως μεταξύ μας, και ένα γερό γοερό κλάμα για τη γκαντεμιά που με δέρνει, αλλά μόλις σκέφτηκα πόσο πιο σοβαρά προβλήματα έχουν άλλοι συνάνθρωποι μου, που λιώνουν από καρκίνους και αυτοάνοσα, είπα « Εμπρός καλή μου μέση, πάμε να σε φτιάξουμε για να σε ξεσκίσω πάλι!»
Αυτά, είχα να σας πω. Ελπίζω το κείμενο μου να βρίσκει εσάς σε καλή υγεία. Αύριο όμως, είμαι αποφασισμένη, θα τα πούμε από κοντά, γιατί πολύ απλά, ποτέ δεν θα πεθάνουμε κουφάλα νεκροθάφτη!»