Θοδωρής Ζαγοράκης: «Όταν οι Έλληνες γινόμαστε από μονάδες ομάδα, μεγαλουργούμε»

«Xωρίς δεύτερη σκέψη, την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου το 2004 με τη φανέλα της εθνικής ομάδας. ∆εν θα ξεχάσω ποτέ τη λήξη του τελικού. ∆εν μπορώ να περιγράψω με λόγια όλα όσα σκέφτηκα και αισθάνθηκα εκείνη την ώρα. Ζεις το απόλυτο όνειρο. Κάτι τέτοιες στιγμές βγαίνει ο Έλληνας από μέσα σου, το τσαγανό και η υπερηφάνεια του Ρωμιού. Και περνάς σε ολόκληρο τον κόσμο το μήνυμα ότι η ψυχή και η συσπείρωση κάνουν θαύματα. Πήγαμε ως αουτσάιντερ και φύγαμε με την κούπα και τον τίτλο. ∆εν ήταν νίκη ενός ατόμου, ήταν νίκη ενός συνόλου: του Ζαγοράκη, του Χαριστέα, των άλλων παιδιών, του Οτο Ρεχάγκελ, των φροντιστών, των μασέρ, των παραγόντων, όλων. Οταν οι Έλληνες γινόμαστε από μονάδες ομάδα, μεγαλουργούμε...» τόνισε στο Πρώτο Θέμα.
- Εκείνη την εποχή της απόλυτης δόξας ένιωσες έστω και στο ελάχιστο ότι καβάλησες το καλάμι;
«Οχι, γιατί οι αξίες μου με κράτησαν γερά δεμένο στη γη. Μετά το Euro είχαμε προσκλήσεις από παντού αλλά εγώ προτίμησα να πάω στο χωριό μου, τη Λυδία Καβάλας. Ήθελα να το γιορτάσω με τους συγχωριανούς μου και τους φίλους. Στη Λυδία μεγάλωσα και πέρασα τα παιδικά μου χρόνια παίζοντας ποδόσφαιρο στις χωμάτινες αλάνες μαζί με τα γειτονόπουλα. Μεγάλωσα με τη γιαγιά και τον παππού, αφού οι γονείς μου ήταν στη Γερμανία ως μετανάστες.»