Γιάννης Τσιμιτσέλης: «Ό,τι κάνουμε το οφείλουμε στον κόσμο. Αυτός είναι ο εργοδότης μου»

«Την πρώτη φορά που με αναγνώρισαν, θυμάμαι πως είχα ντραπεί πάρα πολύ. Και πέρασαν ένα με δύο χρόνια για να το συνειδητοποιήσω και να χαλαρώσω. Πάντα ήμουν ήσυχος, δεν κρυβόμουν, ούτε πάθαινα διαφορά. Το συνήθισα. Τώρα πια δεν μου κάνει εντύπωση. Δεν σου κρύβω βέβαια ότι έχουν υπάρξει και φορές που είμαι στο δρόμο, δεν είμαι στα καλύτερά μου και έχω πει "μακάρι να μη με ήξερε κανείς". Αλλά αυτό είναι στιγμιαίο», λέει στο Omikron της Κύπρου και συνεχίζει: «Κι αν υπάρχουν μέρες που θέλω να απομονωθώ, το κάνω: μένω σπίτι και κοιμάμαι-έτσι ξεκουράζομαι. Απ' την άλλη, ποτέ δεν αρνήθηκα στον κόσμο να βγάλουμε φωτογραφίες, να δώσω ένα αυτόγραφο ή να συνομιλήσω μαζί του. Πάντα ήμουν δεκτικός και θα είμαι. Ό,τι κάνουμε το οφείλουμε στον κόσμο. Αυτός είναι ο εργοδότης μου! Αν δεν του αρέσουμε, δεν θα έχουμε δουλειά. Τους έχω μεγάλη υποχρέωση και νιώθω ευγνωμοσύνη. Η αναγνωρισιμότητα που μας χαρίζει είναι δώρο, του οποίου πρέπει να "εκμεταλλευόμαστε" τα θετικά, όπως το να πουλάς τον εαυτό σου καλύτερα από δουλειά σε δουλειά, όχι το να κλείσεις καλύτερο τραπέζι στα μπουζούκια. Μία καλή δουλειά, σου δίνει πιθανότητες ώστε να κάνεις περισσότερα πράγματα», καταλήγει.