Αμαρυλλίς: «∆εν λειτουργεί κάποιο ιδιαίτερο καθεστώς ανθρωποφαγίας στο τραγούδι»
Μετάνιωσε η Αμαρυλλίς που δεν έγινε γιατρός όπως ήταν τα αρχικά σχέδιά της;
«Οχι, η Ιατρική ήταν η αγάπη μου, αλλά νιώθω ευλογημένη γιατί κάνω αυτό που αγαπάω» τόνισε στο Πρώτο Θέμα.
- Τραγουδούσες από μικρή;
«Ξεκίνησα το τραγούδι από τα 16 μου χρόνια, κατά τη διάρκεια σχολικών διακοπών. Ανοιγα το πρόγραμμα στο νυχτερινό μαγαζί οικογενειακού μας φίλου και 11 η ώρα το βράδυ ήμουν στο κρεβάτι για ύπνο.»
- Οι γονείς σου είχαν ενστάσεις στο να γίνεις τραγουδίστρια;
«Ο πατέρας μου και ο αδελφός μου είναι μουσικοί και η μαμά μου τραγουδάει καλά. Επομένως στήριξαν την απόφασή μου, αν και στην αρχή ο πατέρας μου αιφνιδιάστηκε. Μάλιστα τον πρώτο χρόνο με συνόδευε ο ίδιος στη δουλειά και γυρίζαμε πάντα μαζί στο σπίτι.»
- ∆έχτηκες πόλεμο στα πρώτα βήματά σου στον χώρο του τραγουδιού;
«Οχι, ωστόσο η αποδοχή για μένα ήρθε σιγά-σιγά. Επειδή το λαϊκό τραγούδι βασίζεται σε βιωματικά γεγονότα, πρέπει να έχεις τραγουδήσει αρκετά χρόνια αποκτώντας την ανάλογη εμπειρία. Προσωπικά είχα την τύχη να συνεργαστώ από μικρή ηλικία με σπουδαίους καλλιτέχνες και αυτό ήταν σπουδαίο σχολείο. Σε όλα τα επαγγέλματα τα πράγματα δεν είναι αγγελικά πλασμένα. ∆εν λειτουργεί κάποιο ιδιαίτερο καθεστώς ανθρωποφαγίας στο τραγούδι. Το να ισορροπήσεις και να διαχειριστείς κάποιες καταστάσεις θέλει γενικότερη προσοχή. Από την άλλη, δεν αντιμετώπισα μεγάλες δυσκολίες, γιατί από θέμα χαρακτήρα ό,τι με στενοχωρεί το αφήνω πίσω».