Αλέξανδρος Μπουρδούμης: «Μια περίοδο είχα πάρει 20 κιλά. Επειδή δεν ζούσα καλά ξεσπούσα»

«Μένω μόνος μου στο σπίτι, διαβάζω πολύ και ξεχνιέμαι» τόνισε στο Πρώτο Θέμα.
- Υπήρξες αυτοκαταστροφικός;
«Ναι. Μια περίοδο είχα πάρει 20 κιλά. Επειδή δεν ζούσα καλά ξεσπούσα. ∆εν θα επιτρέψω στον εαυτό μου να το ξανακάνει ποτέ.»
- Στο παρελθόν υπήρξες κλειστός και μοναχικός...
«Οι γονείς μου δημιουργούσαν πολλή ένταση στο σπίτι. Όταν είσαι έφηβος σε μια οικογένεια όπου χωρίζουν οι γονείς, άλλος γίνεται επαναστάτης και τα σπάει όλα και άλλος εσωστρεφής. Εγώ ανήκα στη δεύτερη κατηγορία. Ευτυχώς βρήκα γρήγορα αποκούμπι στο θέατρο. ∆ιοχέτευα οποιαδήποτε συναισθήματα στους ρόλους. Εξωτερίκευα τα πάντα. Ακόμα και αν έχω μια κακή μέρα, το θέατρο είναι το βασίλειό μου.»
- Σε τραυμάτισε ο χωρισμός των δικών σου;
«Ναι, με πόνεσε. Φυσιολογικό είναι. Τιμώρησα τους δικούς μου περισσότερο από μία δεκαετία μιλώντας τους άσχημα, τελικά όμως καταλήγω σ' αυτό που λένε πια οι γονείς μου: «Αν ήσουν κι εσύ στη θέση μας, τα ίδια θα έκανες».
- Τους είπες ποτέ ευθέως «κάνατε λάθη!»;
«Ναι. Θεωρούσα ότι έπρεπε να μην είναι μαζί από τα πρώτα παι- δικά μας χρόνια ώστε να μεγαλώσουμε πιο ήρεμα με τα αδέλφια μου. Εκείνοι όμως πίστευαν το αντίθετο. Αυτό μέχρι πρότινος δεν το καταλάβαινα.»
- Έζησες βία στο σπίτι;
«Οχι. Υπήρχαν βέβαια τσακωμοί, αλλά δεν φτάσαμε ως εκεί.
- Και πώς λειτουργούσες τότε;
«Έφευγα. Το είχα σκάσει μια-δυο φορές από το σπίτι. Άλλοτε έπαιρνα το μέρος του πάτερα μου και άλλοτε της μητέρας μου. Συνήθως κρυβόμουν. ∆εν άντεχα να ακούω τη φασαρία γύρω μου. Έφτιαχνα δικούς μου κόσμους για να το αντιμετωπίσω. Είναι φυσιολογική αντίδραση για ένα παιδί. Από τη στιγμή που δεν περνάς καλά μέσα στον δικό σου μικρόκοσμο δημιουργείς έναν άλλον.»
- Τι εμπεριείχε αυτός ο άλλος κόσμος;
«Φανταστικούς φίλους και ιστορίες. Βέβαια έπαιζα θέατρο επηρεαζόμενος απ' αυτά που έβλεπα στο σινεμά.»
- Άρα βίωνες στην ουσία μοναξιά. Όταν πλάθεις έναν δικό σου κόσμο σημαίνει ότι έχεις ανάγκη να ξεφύγεις από την πραγματικότητα.
«Ναι. Έπλαθα έναν δικό μου κόσμο για να αποφορτιστώ. Είναι φυσιολογικό όταν υπάρχει ένταση. Μέχρι και παιχνίδια επινοούσα στη γειτονιά. Μάζευα τα παιδιά της πολυκατοικίας και δημιουργούσα δικά μου παιχνίδια. Ανακάλυπτα τους κανόνες και όλοι τα έπαιζαν.»
- Στις δημόσιες εξομολογήσεις για τον αδελφό σου πάντα συγκινείσαι...
«∆εν γίνεται αλλιώς. Μιλάς και έρχονται εικόνες.»
- Αποδέχτηκες τον θάνατό του;
«∆εν μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Προσφάτως συναντήθηκα με τον άλλο αδελφό μου για ένα ποτό και για κάποιον περίεργο λόγο είχα την αίσθηση μετά από πολύ καιρό ότι μπορεί να ήταν εκεί.»
- Θεωρείς ότι οι άνθρωποι που έχουν φύγει εξακολουθούν να υπάρχουν στις ζωές μας;
«Υπάρχουν αν τους σκεφτόμαστε.»