Φιλαρέτη Κομνηνού: «Παλιά λειτουργούσα με μοναχικότητα στο θέατρο»

Στην ερώτηση αν νιώθει πως βρίσκεται στην καλλιτεχνική κορυφή της ή λαχταράει κι άλλες κατακτήσεις, η ίδια απαντά στη real: «Παλιά λειτουργούσα με μοναχικότητα. «Εγώ» και «ο ρόλος». Τώρα νιώθω χορτασμένη από σπουδαίους ρόλους και συνεργασίες. Διαπιστώνω ότι με ικανοποιούν οι καλές συναντήσεις. Το να βρίσκομαι στη σκηνή απέναντι σε ταλαντούχα νέα πλάσματα, με βλέμμα που πετάει σπίθες και ενέργεια που μεταγγίζεται και σε μένα. Να σας πω και κάτι άλλο; Ωραία τα γεμάτα βιογραφικά, αλλά θέλω να κάνω και την υπόλοιπη ζωή μου ενδιαφέρουσα. Δεν με ενδιαφέρει να είναι ενδιαφέρουσα μόνο μέσα από το θέατρο».

Πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα από τότε που ξεκινήσατε, πριν από 30 χρόνια;

«Η γενιά μου μειδιούσε απέναντι στις υποκριτικές προηγούμενων ετών, τις θεωρούσαμε ξεπερασμένες. Τώρα έρχεται μια νέα γενιά να αμφισβητήσει τις δικές μας υποκριτικές μεθόδους. Υπάρχει, επίσης, τεράστια μετακίνηση στην αισθητική των παραστάσεων. Τώρα κυριαρχεί το αφηγηματικό θέατρο, η μετωπική αντιμετώπιση του κοινού, η διάδραση».

Βρίσκετε ότι η αισθητική των Ελλήνων έχει βελτιωθεί;

«Αν μιλήσουμε αποκλειστικά για τέχνη, ναι. Έχουμε εξαιρετικές νεανικές ομάδες που δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται. Είναι πάρα πολύ συγκινητικό. Πιστεύω ότι έχουμε ξεπεράσει κάθε προηγούμενο και ότι η θεατρική ζωή της Αθήνας δε συγκρίνεται με καμιά πόλη κανενός άλλου κράτους. Εντάξει όλα αυτά. Όμως με έχει κουράσει το να μιλάμε μόνο για την τέχνη, είναι αυτιστικό. Γιατί από εκεί και πέρα αρχίζει η πραγματικότητα. Στην καθημερινότητά μας, λοιπόν, δεν βλέπω καμία αισθητική. Ο τρόπος, ας πούμε, που συμπεριφέρονται οι κάτοικοι στην πόλη είναι βάναυσος. Πολιτισμός δεν είναι να βλέπει κανείς θέατρο και εκθέσεις. Πολιτισμένος είναι ο λαός που φέρει σεβασμό και ευγένεια στην καθημερινότητά του. Κι εμάς περισσότερο μας χαρακτηρίζουν ο εγωκεντρισμός και η αγένεια».