Μέλπω Κωστή: "Πριν 4 χρόνια δεν θα είχα τίποτα να προσφέρω"

Εκείνη την περίοδο η ηθοποιός πρωταγωνιστούσε στο σήριαλ του Μανούσου Μανουσάκη «Μην μου λες αντίο» και παρόλο που σε προσωπικό επίπεδο βίωνε μια συγκλονιστική εμπειρία ζωής συνέχιζε να είναι μια άψογη επαγγελματίας. Σημάδι μιας δυναμικής γυναίκας που θέλει να κάνει ένα βήμα παραπέρα και να μην το βάλει κάτω.
Έξι χρόνια μετά, πρωταγωνιστεί σε μια θεατρική παράσταση, “Δρόμος μακρύς” στο θέατρο Ορφέας κάθε Δευτέρα και Τρίτη, που θυμίζει απίστευτα την δική της ιστορία ζωής. Κεντρικό θέμα του έργου μια οικογένεια που ζει τις συνέπειες της άδικης δολοφονίας του γιου τους και δίνει τον δικό της αγώνα να βρει το νόημα και τη συγχώρεση. Ενδιάμεσα, η ψυχολόγος -ο ρόλος της Μέλπως Κωστή- που προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες. Έχοντας βρει πια τις δικές της ισορροπίες η Μέλπω Κωστή μιλάει για την απόφασή της να πει το ναι σε μια δουλειά που σίγουρα δεν είναι και η ευκολότερη για την ίδια αφού κάθε παράσταση την φέρνει κοντά στις δικές της πληγές.



-Φέτος πρωταγωνιστείτε στη παράσταση «Δρόμος Μακρύς» ένα κοινωνικό θεατρικό έργο.




“Το συγκεκριμένο έργο έχει να κάνει με την συγχώρεση. Το έργο μας εισάγει σ’ αυτόν τον δρόμο μέσα από την συγχώρεση και την αποδοχή. Εγώ, υποδύομαι την ψυχολόγο που φέρνει σε επαφή την οικογένεια του δολοφονημένου παιδιού με την δολοφόνο του. Η μητέρα που έχασε το παιδί της έχει ανάγκη να κάνει την επαφή με τη δολοφόνο του γιου της και μέσα από δημοσιεύματα βρίσκει την ψυχολόγο.”



-Ο ρόλος της ψυχολόγου είναι δύσκολος καθώς πρέπει να κρατήσει ισορροπίες.




“Δεν πρέπει να ταυτιστεί με καμιά από τις δύο πλευρές και φυσικά θα πρέπει να έχει κάνει το δικό της δρόμο προς την συγχώρεση, να έχει δηλαδή εμπειρία ζωής. Η ηρωίδα που υποδύομαι είναι εθελόντρια ψυχολόγος. Μια δική της προσωπική εμπειρία την έκανε να ασχοληθεί με την ψυχολογία και να γίνει εθελόντρια μέσα στις φυλακές.”

-Πολλοί θα απορήσουν που δεχτήκατε τον συγκεκριμένο ρόλο καθώς εν μέρει είναι μια υπενθύμιση της προσωπικής σας τραγωδίας.

“Έκανα και εγώ την πορεία μου και διαπίστωσα πως όταν έχεις ένα δρόμο μακρύ και μπορείς να βγεις και να αναπνεύσεις πάλι, είναι πολύ σημαντικό. Είναι μεγάλη μου τιμή να μπορώ να προσφέρω.”

-Δεν είναι ψυχοφθόρο για σας, να ζείτε ξανά αυτά τα συναισθήματα;




“Υπάρχουν στιγμές που δυσκολεύτηκα. Αν μου έλεγαν να παίξω τον συγκεκριμένο ρόλο τέσσερα χρόνια πριν θα μου ήταν πολύ δύσκολο. Και θα ήταν δύσκολο γιατί δεν θα είχα τίποτα να προσφέρω. Δεν θα είχα κάνει τη δική μου προσωπική διαδρομή, ενώ τώρα έχω να προσφέρω πράγματα στην παράσταση. Σίγουρα υπάρχει ο πόνος. Υπάρχουν στιγμές πολύ δύσκολες, αλλά η προσφορά είναι κάτι που σε εξυψώνει και σε οδηγεί παραπέρα.



-Είστε πολύ δυνατός άνθρωπος. Πολύ δύσκολα κάποιος άλλος ηθοποιός θα δεχόταν να ζήσει στη σκηνή αυτό που έχει ζήσει στην πραγματική του ζωή.



“Ο ρόλος της μητέρας θα ήταν πιο κοντά στη προσωπική μου ζωή και για αυτό δεν θα ήταν καλό να παίξω εγώ τον συγκεκριμένο ρόλο. Δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα αν μου δίνανε το ρόλο της μητέρας.”

-Φοβηθήκατε τα συναισθήματα σας όταν σας έγινε η πρόταση για το έργο;



“Όχι. Απάντησα θετικά, διότι γνωρίζω το αντικείμενο και μπορώ να δώσω στοιχεία στην παράσταση. Μάλιστα, έχουν έρθει μητέρες που έχουν χάσει τα παιδιά τους και θέλουν να έρθουν σε επαφή με το αντικείμενο.”

-Η τέχνη αντιγράφει τη ζωή και το αντίστροφο;



“Η τέχνη προσπαθεί να αναπαραστήσει τη ζωή γιατί η ζωή είναι ένα τεράστιο μυστήριο.”

-Εσείς έχετε επισκεφτεί ποτέ ψυχολόγο;



“Φυσικά και έχω παρακολουθήσει μαθήματα ψυχολογίας. Υπήρχε πάντα ένα γιατί μέσα στο μυαλό μου από τότε που ήμουν νεότερη. Από παιδί είχα πολλές ανησυχίες και πολλά γιατί και ίσως αυτό ήταν που με οδήγησε να κάνω θέατρο.”

-Ασχοληθήκατε με την ψυχολογία για να λύσετε τα «γιατί». Βρήκατε τις απαντήσεις;



“Ναι. Εξάλλου, συνεχίζω να παρακολουθώ σεμινάρια και να διαβάζω βιβλία ψυχολογίας και ομολογώ πως με βοηθάνε πολύ. Μου κάνει πολύ καλό.”


-Η Ψυχολογία, δυστυχώς, είναι μια παρεξηγημένη επιστήμη στην Ελλάδα....



“Αν βρεις κάποιον ειδικό που είναι πραγματικά αφοσιωμένος στην επιστήμη του και το κάνει με αγάπη μπορεί να σε πάει πάρα πολύ μπροστά.”






-Το κείμενο διαπραγματεύεται το θέμα της συγχώρεσης. Μήπως κάποιοι θα πούνε ότι είναι λίγο ουτοπικό διότι οι άνθρωποι δεν συγχωρούν εύκολα;



“Όταν συγχωρούμε δεν εννοούμε πως παίρνουμε το βάρος από την πράξη του άλλου. Πρέπει να υπάρχει μια δικαιοσύνη ακόμα και στη συγχώρεση. Τον αφήνεις τον άλλον με το βάρος της πράξης του, αλλά μπορείς να τον κατανοήσεις να μπεις λίγο στη θέση του. Αυτό που εννοούμε συγχώρεση εγώ θα το έλεγα «κατανόηση» και «αποδοχή». Έτσι έπρεπε να γίνουν τα πράγματα. Πολλές φορές θέλουμε κάτι συγκεκριμένο αλλά δεν γίνεται. Πρέπει να αποδεχτούμε τη κατάσταση και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε από δω και κάτω.”

-Εσείς έχετε φτάσει στο σημείο να συγχωρείτε;



“Έχω μάθει να αποδέχομαι τα πράγματα που γίνονται διαφορετικά από ότι εγώ θα ήθελα.”