Χάρης Χριστόπουλος: «Από παιδί όμως ονειρευόμουν ότι μπορούσα να πετάω»

«Πρώτη φορά έβλεπα έναν άνθρωπο να κουβαλά «προπέλα» στην πλάτη του. Τον ρώτησα από πού το πήρε, μου έδειξε ένα χωριό στο βάθος του ορίζοντα και τρεις ώρες μετά, μόλις τελείωσα τη φωτογράφηση, ήμουν εκεί και αγόραζα το πρώτο μου paramotor, ένα μοβ και μάλιστα διθέσιο γιατί σκεφτόμουν ότι θα γυρίσω στην Ελλάδα και θα με ρωτάνε πώς είναι εκεί πάνω και δεν θα μπορώ να τους εξηγήσω με λόγια. Είχα πληρώσει 8.000 λιρες, γύρω στα 6 εκατ. δραχμές τότε, όσο είχε ένα καλό αυτοκίνητο. Ο πωλητής είχε πανικοβληθεί. Πρέπει να εκπαιδευτείς για να το πετάξεις", έλεγε "θα σκοτωθείς".
Πήρα λοιπόν και μια βιντεοκασέτα "πώς να πετάξετε". Αφού την είδα 6.οοο φορές, έψαξα για εκπαιδευτή, αλλά δυστυχώς το άθλημα ήταν άγνωστο εδώ και δεν ήξεραν πολλά πράγματα. Πήγα στην αρχή σε μια παραλία με άμμο και μετά τις πρώτες δοκιμές πάτησα το γκάζι, έφυγα και... αυτό ήταν. Ακόμα και σήμερα –επειδή είμαι ρομαντικός κατά βάθος- δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχει αυτό το μηχάνημα. Απογειώνεσαι σιγά-σιγά και μπορείς να πετάς στα δέκα μέτρα, στα πέντε, στα τρία, στα δέκα εκατοστά. Έχω ζήσει πολύ όμορφες στιγμές λίγα εκατοστά πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας με το πόδι μου να σέρνεται πάνω στα κύματα ή να κάνει σχέδια στην άμμο μιας έρημης παραλίας. Δεν εκτοξεύεσαι. Μπορείς να κάνεις ολόκληρα χιλιόμετρα έτσι. Ηταν love at first sight» τόνισε στο Πρώτο Θέμα.
«Το όνειρο του ανθρώπου από αρχαιοτάτων χρόνων είναι να πετάξει. Να γίνει πουλί. Και ξαφνικά υπήρχε αυτή η δυνατότητα ζωή μου. Ύστερα από δεκαεννιά συνεχόμενα χρόνια που πετάω σχεδόν καθημερινά -τέσσερις με πέντε φορές την εβδομάδα, χειμώνα καλοκαίρι-κάθε φορά που τα πόδια μου αρχίζουν να αιωρούνται δεν μπορώ να εξηγήσω το δέος που με πλημμυρίζει. Το έχω μόνιμα στο αυτοκίνητό μου. Το φτερό είναι εύκαμπτο και χωράει και στο πιο μικρό πορτμπαγκάζ. Επίσης, είναι το μοναδικό μηχανοκίνητο αεροσκάφος στο οποίο, εάν σβήσει ο κινητήρας, δεν κάνεις την προσευχή σου. Υπάρχει το πανί του που σε κατεβάζει με ασφάλεια. Είναι σαν να πετάς με ανοιχτό αλεξίπτωτο. Ποτέ πριν από αυτή την αγορά δεν είχα ασχοληθεί με κάποιο παρόμοιο άθλημα. Από παιδί όμως ονειρευόμουν ότι μπορούσα να πετάω. Να ανοίγω τα χέρια και να απογειώνομαι σαν τον Χάρι Πότερ με τη σκούπα του. Όταν είδα ότι υπάρχει αυτό το μηχάνημα τρελάθηκα. Αξίζει να διευκρινίσω ότι το όνειρο ζωής του πατέρα μου ήταν να φτιάξει μια μικρή, προσωπική ιπτάμενη μηχανή. Ήθελε να πηγαίνει να πίνει καφέ στο σπίτι των φίλων του πετώντας. Προσπάθησε για πάρα πολλά χρόνια, αλλά δεν τα κατάφερε. Αν και μουσικός, στον ελεύθερο χρόνο του, και ειδικά τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ζούσε κυριολεκτικά μέσα στο γκαράζ του και μαστόρευε. Λάτρευε τους κινητήρες και έπιαναν τα χέρια του. Μάλιστα κατάφερε να φτιάξει μέχρι και τον σκελετό ενός μικρού ελικοπτέρου. Εχω, λοιπόν, κληρονομήσει αυτή την τρέλα. Το αγαπημένο μου δωμάτιο είναι το γκαράζ μου. Κοιμάμαι εκεί μέσα!» τόνισε στο Πρώτο Θέμα.