Δημοσιογράφος σοκάρει: «Προσπαθούσα πάντα να γίνω κοκαλιάρα και ορίστε τι έπαθα»

Η Σάρα Βάιν γράφει χαρακτηριστικά:
«Την περασμένη εβδομάδα επισκέφθηκα με την 11χρονη κόρη μου τον γιατρό καθώς την βασάνιζε μια αλλεργική ρινίτιδα. Ανάμεσα στα άλλα κάποια στιγμή την ρώτησε πόσο ζυγίζει. Πήγα να πεταχτώ, αλλά πριν προλάβω να ανοίξω το στόμα μου είχε ήδη απαντήσει η κόρη μου: ''Η φίλη μου ζυγίζει πολύ λιγότερο από εμένα, αλλά εγώ έχω μεγάλους μυς, βλέπετε''.

Ο γιατρός μας έγραψε τα φάρμακα, πήραμε τη συνταγή και φύγαμε. Αλλά εγώ κόλλησα με την απάντηση της κόρης μου. Δεν είχα ιδέα ότι την απασχολεί το ζήτημα του βάρους, ότι ήταν θέμα το πόσα κιλά είναι η ίδια, ή η φίλη της. Ολα αυτά μου ξύπνησαν μνήμες από τη δική μου εφηβεία.

Δεν είμαι σίγουρη πότε ακριβώς άρχισα να έχω επίγνωση του σώματός μου, του βάρους μου και της δύναμής μου. Θυμάμαι μόνο ότι όσο περνούσε ο καιρός μου δημιουργούνταν μια αίσθηση ότι ήμουν... τεράστια. Μια αίσθηση που διαρκώς αυξανόμουν. Δεν πίστευα ακριβώς ότι είμαι χοντρή. Πίστευα ότι έχω μεγάλο πρόσωπο, μεγάλο κεφάλι, μεγάλα χέρια, πλάτες, ώμους, πόδια. Και πάντα είχα κάποια κιλά παραπάνω. Ποτέ δεν κατάφερα να φθάσω στο ιδανικό βάρος, ούτε καν όταν ήμουν 15 χρονών. Ούτε καν όταν πέθαινα της πείνας μέχρις σημείου που είχαν αρχίσει να πέφτουν τα μαλλιά μου και απέκτησα έλκος στο στόμα.

Συνειδητοποιώντας ότι η 11χρονη κόρη μου μπαίνει σε μια νέα φάση της ζωής της, κατά τη διάρκεια της οποίας θα αρχίσουν να την απασχολούν θέματα όπως αυτό του βάρους, μια αίσθηση φόβου με κυρίευσε.

Αν και ξέρω ότι η κόρη μου είναι πολύ διαφορετική από ότι ήμουν εγώ στην ηλικία της, πολύ πιο σίγουρη για τον εαυτό της και μεγαλώνει σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες, παρ' όλα αυτά δεν μπορώ να σταματήσω να ανησυχώ.

Τα νεαρά κορίτσια δεν είναι χαζά. Θα κοιτάξουν γύρω τους και αυτό που θα δουν είναι ένας κόσμος γεμάτος λαμπερούς, όμορφους ανθρώπους, με γοητευτικές ζωές και πετυχημένες σταδιοδρομίες. Και αν κάτσουν και δουν ποιο είναι το κοινό στοιχείο όλων αυτών των ανθρώπων θα διαπιστώσουν ότι αυτό είναι το ότι είναι όλοι τους εξαιρετικά λεπτοί.

Πάρτε για παράδειγμα τις εικόνες από το Serpentine Summer Party στο Λονδίνο το βράδυ της Τρίτης. Για μένα όλοι αυτοί που βρίσκονταν εκεί αντιπροσωπεύουν τον απόλυτο θρίαμβο του σούπερ κοκαλιάρικου πολιτισμού μας.

Η Κάρα Ντελεβίν πόζαρε με στενό μαύρο φόρεμα μαζί με την Αλέξα Τσανγκ η οποία προέβαλλε τα αποστεωμένα πόδια της. Και όλες αυτές ενώθηκαν με την βασίλισσα των σούπερ skinny Κίρα Νάιτλι.

Οχι ότι το να είναι κάποιος λεπτός είναι κακό. Είναι αξιέπαινο, ειδικά στις μέρες μας που οι περισσότεροι τρώνε τζανκ φουντ και λιώνουν στους καναπέδες. Δεν είναι λάθος το να είσαι λεπτή. Λάθος είναι να είσαι εξαιρετικά λεπτή και να σε θαυμάζουν για αυτό.

Λάθος είναι να εξομοιώνει κανείς ένα κοκαλιάρικο σώμα με αρετές όπως η ομορφιά, η καλοσύνη, το στιλ, η θηλυκότητα. Οσο πιο λεπτή είναι μια ηθοποιός, ένα μοντέλο ή η οποιαδήποτε τελοσπάντων, τόσες περισσότερες προσκλήσεις για event λαμβάνει.

Οι σχεδιαστές δίνουν τα ονόματα τους σε τσάντες, τα περιοδικά τις κάνουν εξώφυλλα. Οχι επειδή είναι μεγάλοι επιστήμονες, γιατροί, δικηγόροι, πολιτικοί. Αλλά γιατί πηγαίνουν σε κοσμικά μέρη φορώντας μικροσκοπικά φορέματα.

Μπορεί για αυτά τα κορίτσια, βέβαια, το να είναι αδύνατες να είναι μια εύκολη υπόθεση. Να είναι έτσι το καλούπι τους. Αν, όμως, κάποιας κοπέλας δεν είναι έτσι το καλούπι; Τι θα συμβεί αν ένα κορίτσι είναι σαν κι εμένα μοιάζει περισσότερο με πόνυ Ουαλίας και όχι με μια αριστοκρατική γαζέλα; Θα σταματήσει να τρώει, θα ξεκινήσει γυμναστική και θα βασανίζεται μετρώντας τις μπουκιές της και τις θερμίδες της, μέχρι να μείνει μόνο το δέρμα και τα οστά της.

Οταν εγώ ήμουν νέα, οι γυναίκες πρότυπα που βλέπαμε όλες, θαυμάζαμε και θέλαμε να τους μοιάσουμε ήταν η Κρίστι Τέρλινγκτον και η Σοφία Λόρεν. Πέραν του ότι εγώ μεγάλωσα στην Ιταλία όπου οι ανοιχτοί γοφοί και μηροί είναι μέρος του πολιτισμού μας. Ακόμη και τότε, όμως, εγώ λαχταρούσα να είμαι αδύνατη. Και το προσπάθησα κάνοντας δίαιτα. ''Τίποτα δεν έχει καλύτερη γεύση από αυτή που σου αφήνει η αίσθηση του κοκκαλιάρικου σώματος'', είχε πει κάποτε η Κέιτ Μος. Λεπτότερη σωματικά, αλλά και συναισθηματικά επίσης.

Τρεις δεκαετίες αργότερα, σήμερα, στα 48 μου φοράω περούκα, γιατί τα μαλλιά μου είναι λεπτά και τρομάζουν τα παιδιά, τα δόντια μου είναι χαλασμένα και μοιάζουν με 84χρονης και ο θυροειδής μου υπολειτουργεί, εξαιτίας της πολυετούς δίαιτας. Επίσης, ποιος ξέρει, μπορεί να έχω και οστεοπόρωση. Ταυτόχρονα, ακόμη πασχίζω να διατηρήσω το βάρος μου σταθερό, όχι γιατί είμαι εθισμένη στο τζανκ φουντ αλλά επειδή ότι τρώω... μου κάθεται, προσκολλάται πάνω μου, όπως ένας ναυαγός στη σχεδία.

Αυτό παθαίνουν τα κανονικά κορίτσια που προσπαθούν να μοιάσουν στην Κάρα και στην Κίρα. Μου αρέσει όταν με κοροϊδεύουν λέγοντάς μου ότι είμαι μια «αποτυχημένη ανορεξική», αλλά αυτό στην πραγματικότητα δεν είναι αστείο. Εγώ απλά στάθηκα τυχερή. Αλλά κορίτσια, όμως, όχι. Και όσο ζούμε σε έναν κόσμο που θεοποιεί το αποστεωμένο γυναικείο σώμα και το αντιμετωπίζει ως την πιο πολυπόθητη αρετή, θα καταδικάζουμε όλες τις επόμενες γενιές των κοριτσιών να ζουν μια ζωή αυτοαπέχθειας».