Τζόυς Ευείδη: «Οι φίλοι μου ήταν πολύ κοντά μου στο δύσκολο διάστημα της ζωής μου»

Που τη χώρισαν στην Τζόυς «πριν» και στην Τζόυς «μετά». «Οι φίλοι μου ήταν πολύ κοντά μου στο δύσκολο αυτό διάστημα της ζωής μου, δεν έχω παράπονο. Αλλά αυτό δεν είναι κάτι που μοιράζεται τόσο εύκολα. Γιατί φέρεις πολλή μαυρίλα μέσα σου και είναι άγριο πράγμα να βλέπεις τον γονιό σου, στις τελευταίες στιγμές της ζωής του, να είναι σαν μωρό και να κρεμιέται από τη δική σου τη φροντίδα. Η εμπειρία δε του να είσαι σε ένα νοσοκομείο και να παρατηρείς τι γίνεται γύρω σου είναι τόσο καταλυτική που όσο σου γδέρνει τα σωθικά, άλλο τόσο σε κάνει και καλύτερο άνθρωπο: σου επιβάλλει να εκτιμάς αυτά που έχεις, ακόμη και τα ασήμαντα. Να, σαν τη μικρή απόλαυση της κουβέντας που κάνουμε τώρα. Και ξέρεις, ως νεαρή δεν το 'ξερα αυτό, γιατί όταν είσαι σε μικρότερη ηλικία έχεις πολύ μεγάλη έπαρση. Νομίζεις ότι όλη σου η ζωή θα είναι ένα ξέφρενο πάρτι στο Ρίο Ντε Τζανέιρο και πως, αν έχεις προβλήματα, θα καταφέρεις να τα διαχειριστείς καταλλήλως και με "λεπτούς χειρισμούς". Μπούρδες. Γιατί στη ζωή υπάρχει και η συναισθηματική νοημοσύνη. Και αυτή είναι που σου κάνει τελικά ζημιά. Αλλά άμα θες να πάρεις δύναμη και είσαι έτοιμος γι' αυτό, ακόμη και μία ουρά σκύλου που κουνιέται χαριτωμένα θα στη δώσει».
Κι αυτό δεν μου το λέει τυχαία. Την περίοδο που η Τζόυς έχασε τους γονείς της, που χώρισε από τον τότε σύντροφό της, που έχασε το σκυλί της, τον Ξι, τον οποίο είχε 14 χρόνια και τον φρόντιζε σαν κανονικό «παιδί» της, πήρε ένα αδέσποτο σκυλάκι, την Τζίνα. «Γιατί σκέφτηκα "να, θα βρεθούμε τώρα δύο κορίτσια μαζί, πολύ ταλαιπωρημένα, που θα δίνει κουράγιο η μία στην άλλη"» εξηγεί.
Ο χωρισμός της συνέβη ως αποτέλεσμα όλων αυτών που ζούσε ήδη στο νοσοκομείο, αν ο τότε σύντροφός της δεν άντεξε την ταλαιπωρία, αν στη δοκιμασία η προσωπική της σχέση δεν πέρασε τις «εξετάσεις» της. Τα διαχωρίζει. «Αυτό ήταν απόφαση του άλλου ανθρώπου. ∆εν έχει καμία σχέση με ό,τι βίωνα εγώ. Υπάρχει, όμως, κάτι σημαντικότερο: τον θάνατο εγώ τον είδα μπροστά μου να συμβαίνει, τον έφαγα με το κουτάλι, κι από τότε αποφάσισα να είμαι πολύ πιο επιεικής με τους ανθρώπους και πολύ πιο κοντά στους φίλους μου. Είπα πως όποια στιγμή κι αν πεθάνω, εγώ δεν θα έχω αφήσει τίποτε άλυτο στις σχέσεις μου. Όπως συνέβη και με τους γονείς μου. Επομένως τα ερωτικά θέματα μοιάζουν κάπως δευτερεύοντα αν αναλογιστούμε το δώρο της ζωής που μας δίνεται καθημερινά».
Πηγή: Πρώτο Θέμα