Η Χαρούλα, ο Λάκης και ο επίγειος παράδεισός της

«Λιμάνι, λιμανάκια, ψαρόβαρκες, καΐκια, εκκλησίες και λιβάδια, αγροί με ζώα, κατοικιές, αμπέλια αλλά και κοσμοπολίτικες γωνιές. Πάρος, ένας τόπος ειρήνης. Παίρνοντας το χωματόδρομο για να πάω στην αγορά, ευλογώ τον εαυτό μου που ζω μια ζωή αυθεντική, που μυρίζω τη φύση με τους βοριάδες και τους νοτιάδες της.
Ναι, έρχονται από παντού στο νησί και περνούν καλά. Και γίνονται φανατικοί, ξένοι και δικοί μας. Δεν ήμουν ποτέ, όμως, εγώ. Έλεγα πως σ' όποιο νησί και να πας άγιος τόπος θα είναι. Στο Αιγαίο όλα όμορφα είναι. Κάποτε, γίνεται κάτι και δένεσαι με έναν τόπο. Σιγά-σιγά ανακαλύπτεις ένα ακόμη χωριό, μια γειτονιά, ένα μποστάνι, ένα βράχο, μια παραλία, μια οικογένεια, αλλά κυρίως το να λες καλημέρα στον περαστικό αγρότη που πάει να πουλήσει τις ντομάτες του, ή να κάθεσαι σε ένα πεζούλι, σε μια σκιά, και να πιάνεις κουβέντα με έναν πρώην άγνωστο και τώρα δικό σου άνθρωπο.
Ο Γιάννης Πάριος, που έκανε καλό στο νησί, με πρωτοδέχτηκε στον τόπο του πριν 30 χρόνια. Ο Λάκης Λαζόπουλος, όμως, με έπεισε πως δεν έχω καλύτερο μέρος για να ησυχάζω και να βρίσκω τους κανονικούς μου παλμούς από την Πάρο. Είχε δίκιο, καμιά σχέση δεν είχε και αυτός με το νησί πριν, αλλά μαγεύτηκε όπως κι εγώ τώρα.
Έχω συνδεθεί με όλα τα μέρη του νησιού. Τις Λεύκες, την Παροικιά, τη Νάουσα, τη Μάρπησσα, την Αλυκή, τα Μάρμαρα, τον Δρυό, όλα. Ψάχνω και βρίσκω ομορφιές παντού. Καλλιτέχνες, μουσικούς, στούντιο ηχογράφησης, χορευτές, εικαστικούς, τεχνίτες, απ' όλα έχει το νησί, αλλά τα χρώματα που αλλάζει η θάλασσα είναι το στοίχημά μου κάθε πρωί που ξυπνώ και τη βλέπω, με τη Νάξο απέναντι.
Και τα καράβια που περνούν, αχ τα καράβια, αχ η σειρήνα τους, αχ οι άνθρωποι που ξεχύνονται στο λιμάνι όταν φτάνουν και οι άλλοι μελαγχολικοί που επιστρέφουν στην Αθήνα. Αχ Παναγιά μου Εκατονταπυλιανή και ανεμόμυλε του λιμανιού, φέρνε με συχνά κοντά σου. Η Αθήνα μας μαράζωσε.» έγραψε στο Athens Voice.