«Ποτέ δεν αυτοπροτάθηκα για ρόλους. Είχα μια ντροπαλοσύνη και μια αίσθηση υπερηφάνειας»

Μεγάλοι ρόλοι στο θεατρικό σας βιογραφικό. Ρόλοι με ειδικό βάρος που απαιτούν ψυχικό απόθεμα. Πώς έγινε αυτό; Πώς χτίστηκε αυτή η πορεία; Διότι δεν υπάρχουν τέτοια "πλούσια" βιογραφικά στην Ελλάδα....

«Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν αυτοπροτάθηκα για ρόλους. Είχα μια ντροπαλοσύνη και μια αίσθηση υπερηφάνειας, όπου δεν κυνήγησα τους ρόλους. Ήμουν από τους τυχερούς, που ήρθαν οι ρόλοι. Δεχόμουν προτάσεις και απλώς επέλεγα από τους ρόλους, ότι θεωρούσα καλύτερο, για εκείνη την εποχή. Ήμουν τυχερή και στο ξεκίνημα. Τελειώνοντας στη Θεσσαλονίκη τη Δραματική Σχολή, δεν ήταν και αυτονόητο ότι θα παίξεις και μεγάλους ρόλους. Κάτι έγινε στο Κρατικό Βορείου Ελλάδος και μου εμπιστευθήκαν γρήγορα, δύσκολους και μεγάλους ρόλους. Σκηνοθέτες και εκάστοτε διευθυντές του Κρατικού. Και το ένα ακολουθούσε το άλλο»

Και στο ελεύθερο θέατρο, στην Αθήνα, μετά συνέβη το ίδιο....

Ναι. Όταν βέβαια κατέβηκα Αθήνα, ξανασυστήθηκα στους ανθρώπους του θεάτρου. Διότι το τι γινόταν θεατρικά στη Θεσσαλονίκη, το είχαν ακουστά. Δεν το γνωρίζαν. Εκτός, από κάποιες παραστάσεις που παρουσιάζονταν στην Επίδαυρο. Έπρεπε να αποδείξω πάλι από την αρχή. Ήταν μια περίεργη "εσωτερική μετανάστευση", όπου έστησα πάλι τη ζωή μου, από την αρχή. Τη σχέση μου και πάλι με την θεατρική οικογένεια», δήλωσε η Φιλαρέτη Κομνηνού στο «Mysalonika».