Μάνος Βαφειάδης: Πώς ξεκίνησε να γράφει παιδική μουσική;

Εκείνο που τον κέντρισε ήταν ότι έπρεπε να τα κάνει όλα µόνος του. Σε µια εποχή µάλιστα που η µουσική τεχνολογία κάθε άλλο παρά λυµένα είχε τα χέρια του δηµιουργού.«Πολύ βασική για µένα ήταν µάλλον η πρώτη κυκλοφορία των Ζουζουνιών. Είχε µέσα το "Αχ Κουνελάκι", το οποίο είναι το αγαπηµένο µου track. Σκέφτοµαι ότι η µουσική προσέγγιση που έκανα στο τραγούδι, µε τα τύµπανα και τις κιθάρες, δεν είχε ξαναγίνει. Αν κάποιος έβγαζε τις παιδικές φωνές και άκουγε µόνο τη µουσική, δεν θα καταλάβαινε από την ενορχήστρωση ότι ήταν ένα τραγούδι απευθυνόµενο σε παιδιά. Αυτό µε κέντρισε», λέει στο Πρώτο θέμα και συνεχίζει: «Γενικά έγραφα µουσικές που δεν είχαν σκοπό την εµπορική απήχηση. Θυµάµαι το τραγούδι που έγραψα για τον σκύλο µου, τον Πλάτωνα. Μετά έγραψα ένα ακόµα για το καναρίνι µου, Θανάση τον έλεγαν, όµως τον είπα Σοφοκλή, γιατί εκείνο το καλοκαίρι έβλεπα µπάσκετ και είχα επηρεαστεί από τον Σοφοκλή Σχορτσιανίτη. Οταν, λοιπόν, πήγαινα στο στούντιο να ηχογραφήσω τα κοµµάτια µε ρωτούσαν όλοι: "Τι είναι αυτά, ρε Μάνο;". Τους απαντούσα ότι δεν επρόκειτο για κάποιο project. "Τι λες; Αυτό είναι το καλύτερο απ' όλα", απαντούσαν, "τρελός είσαι;". Οταν, λοιπόν, µαζεύτηκαν τα tracks, είπα "ΟΚ, να το τελειώσω". Ετσι ξεκίνησε το Mazoo & The Zoo. Από την αγάπη µου για τον σκύλο µου τον Πλάτωνα βγήκε και βρήκε αυτή την απίστευτη αποδοχή. ∆εν µπαίνω στην ίντριγκα των πωλήσεων, αλλά στην αγάπη που εισέπραξε. Μένω στην αγάπη γιατί είναι σηµαντικό να σκέφτεσαι ότι σε ένα σπίτι, µια οικογένεια παίζει και χορεύει µε τα τραγούδια σου ή ότι ένα παιδί τρώει τη φρουτόκρεµά του ακούγοντας τη µουσική σου. Είναι µεγάλη πρόκληση ότι αυτοί οι άνθρωποι περιµένουν κάτι ακόµη από σένα. Ετσι πήγε µόνο του το πράγ-µα, δεν το κυνήγησα εµπορικά. Κάποιοι φυσικά και χαίρονταν µε τις πωλήσεις, τα χρυσά και τα πλατινένια CD, αλλά πάντοτε για µένα όλο αυτό ήταν µια πλάκα, η διασκέδασή µου», εξηγεί