Βάσω Λασκαράκη: Η αγωνία για την γέννηση της κόρη της

Η Βάσω Λασκαράκη μίλησε στο Οκ και αποκάλυψε πόσα κιλά γεννήθηκε η κόρη της, αλλά και τις ώρες αγωνίας που πέρασε. «Όσο ήμουν έγκυος φανταζόμουν πώς θα ήταν η επόμενη μέρα μετά τη γέννηση του μωρού. Τελικά, καμία από τις σκέψεις που μπορεί να είχα κάνει ή τις εικόνες που είχα οραματιστεί δεν είχαν σχέση με την πραγματικότητα. Ειδικά τις τελευταίες μέρες, επειδή το μωρό ήταν πολύ μεγάλο και δεν έπαιρνε θέση για να γεννήσω φυσιολογικά, ήμουν μέσα στην αγωνία, δεν ήξερα π θα γίνει. Πηγαινοερχόμασταν για εξετάσεις στο μαιευτήριο, μέχρι που τελικά με την προτροπή του γιατρού μου αποφασίσαμε να κάνω καισαρική. Δεν ακολούθησα δηλαδή τη συνηθισμένη διαδικασία, που σπάνε τα νερά. Απλά ο γιατροί μου μου είπε ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο και ότι την επομένη θα προχωρούσαμε στον τοκετό. Μόλις το άκουσα έβαλα τα κλάματα, δεν ήθελα με τίποτα να γεννήσω με καισαρική. Το προηγούμενο βράδυ δεν είχα κοιμηθεί ούτε μία ώρα από το άγχος μου. Αλλά όταν πια μου έφεραν στην αγκαλιά μου την Εύα, διεγράφησαν αυτόματα όλα, γιατί τίποτα δεν είχε πια σημασία», δήλωσε και συνέχισε: «Εννοείται ότι όταν παρουσιάζεται η παραμικρή επιπλοκή αρχίζεις να βάζεις με το μυαλό σου διάφορα. Σκέφτεσαι τι μπορεί να είναι καλό για το παιδί αλλά και για εσένα και παρακαλάς να πάνε όλα κατευχήν. Όσο έβλεπα ότι πηγαινοερχόμουν στο μαιευτήριο, χωρίς να κάνω ουσιαστικά τίποτα άλλο από το να περιμένω, ήμουν σε άλλη διάσταση. Ζύγιζε 4 κιλά και 70 γραμμάρια Αλλά είχε πού να μοιάσει το παιδί, γιατί ο Γιάννη γεννήθηκε 4,5 κιλά και εγώ 3,5. Οπότε ήταν κάπου στη, μέση, όπως συνήθως λένε οι γυναικολόγοι ότι συμβαίνει. Αν είχα περιθώριο επιλογής, θα προτιμούσα να γεννήσω φυσιολογικά, αλλά δεν γινόταν. Ευτυχώς, ήταν ο Γιάννης δίπλα μου, παρόλο που κανονικά δεν επιτρέπεται όταν γίνεται καισαρική, αλλά είχα ξεκαθαρίσει ότι αν δεν ήταν παρών δεν θα το έκανα . Όταν άρχισαν να μου μιλάνε όλοι μαζί, από τον Γιάννη μέχρι την αναισθησιολόγο, κατάλαβα ότι ήταν η στιγμή που με «έκοβαν». Το χειρότερο όλων ήταν ότι με την επισκληρίδιο έτρεμα από το κρύο. Για να μην το σκέφτομαι, είχα καρφώσει το βλέμμα μου σε ένα τεράστιο ρολόι που ήταν απέναντι και παρακαλούσα να περάσει η ώρα. Είναι πολύ φτωχά τα λόγια για να περιγράψω πως ένιωσα όταν μου είπαν ότι την έβλεπαν και ότι σε δύο λεπτά θα άκουγα το κλάμα της».