Γιάννης Ζουγανέλης: «Ποτέ μου δεν πούλησα τουπέ»

Μιλώντας για τις τυχόν δυσκολίες που αντιμετώπισε με τον Γιάννη Κακλέα για την προσέγγιση του αριστοφανικού ρόλου που ανέλαβε, ο πολυτάλαντος καλλιτέχνης, είπε στη real: «Όταν «υπηρετώ» έναν ρόλο σε ένα άρτια δομημένο, ένα ποιητικό έργο όπως αυτό, δεν έχω καμία δυσκολία. Εν προκειμένω, δεν αυτοσχεδιάζω -όπως συνηθίζω σε άλλες κωμωδίες-, ούτε αυθαιρετώ χρησιμοποιώντας τις «ευκολίες» της κωμικότητας, πράγμα που, δεν σου κρύβω, ότι ο Κακλέας φοβήθηκε αρχικά. Τον δικαιολογώ, όμως, γιατί είμαι μια παραχαραγμένη προσωπικότητα...»

Τι εννοείς;

«Πως η αλήθεια μου και η αθωότητά μου με παραχάραξαν. Επειδή θεωρώ την κωμικότητα ως το πιο σοβαρό πράγμα που υπάρχει στην καθημερινή μας έκφραση και την τέχνη, κάποτε δεν είχα καμία αναστολή να κάνω πολιτική σάτιρα -στην τηλεόραση μάλιστα ήμουν ο πρώτος που το έκανα, κι ας μίλησαν μετά πολλοί άσχημα για μένα και καλά για τους μιμητές μου- υποδυόμενος τους Νεοέλληνες που ασέλγησαν στον πολιτισμό μας. Και μερικές φορές με ταύτισαν με τους ρόλους που υποδυόμουν. Γιατί στον Έλληνα αρέσει είτε να υποτιμά είτε να υπερτιμά. Να στέκεται στην «εικόνα». Εγώ, όμως, ποτέ μου δεν πούλησα τουπέ, όπως κάποιοι καλλιτέχνες που στήνουν πόζες, περιφέροντας εδώ κι εκεί τα «αγάλματά» τους».

Βγάζεις παράπονο...

«Ναι. Γιατί δεν θέλω πια να γελάνε όταν μιλάω σοβαρά - όπως πριν από μερικά χρόνια που πήγα να μιλήσω σε ένα πανεπιστήμιο για θέματα πολιτισμού και το πρώτο πράγμα που εισέπραξα ήταν το γέλιο. Ή να μου ζητούν να υπογράψω με ψευδώνυμο ένα οργανικό έργο μου επειδή θα ήταν «σαν να βγάζει οργανική μουσική ο Βέγγος», όπως μου έλεγε ένας εκδότης εταιρείας. Έναν δίσκο που παίξανε σε όλον τον κόσμο, αλλά όχι στην Ελλάδα. Το ίδιο συνέβη και με τους δίσκους «Με γεια το κούρεμα» ή τον «Ντίλερ, Κίλλερ και Σία», που έβγαλα με τον Κ. Χ. Μύρη: τα μοναδικά πολιτικά τραγούδια που γράφτηκαν τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Όπως συμβαίνει με πολλά καινούργια και αξιόλογα τραγούδια συναδέλφων ή πολλούς νέους, καταπληκτικούς ηθοποιούς, που δεν παρουσιάζονται από ραδιοφώνου και τηλεόρασης. Όμως γι' αυτό δεν μέμφομαι ούτε την ελληνική τηλεόραση ούτε τις εταιρείες παραγωγής. Αλλά το -ανύπαρκτο- υπουργείο Πολιτισμού και την υποκουλτούρα μας εν γένει που αδιαφορεί -όταν δεν μάχεται- για ό,τι «διαφορετικό»».