Η Ρούλα Ρέβη μιλάει πρώτη φορά και εξομολογείται τη συγκλονιστική ιστορία της ζωής της

με την σχέση της με τον Αποστόλη Τότσικα και τώρα με τον γάμο τους. Η φωτογράφος των επωνύμων μίλησε στο Omikron για τα παιδικά της χρόνια, τα οποία δεν ήταν και εύκολα. «Υπήρξα ένα παιδί που έζησε την παιδική και εφηβική του ηλικία σε δύο κύκλους. Τον πολύ συνεσταλμένο, ντροπαλό και "κλειστό" στην αρχή και στην εφηβεία μου, τον πολύ επαναστατικό, αντιδραστικό, ενίοτε φτάνοντας, πολλές φορές, ακόμη και την ίδια μου τη ζωή, στα άκρα- δεν ήταν λίγες οι στιγμές που πλησίαζα κυριολεκτικά στην άκρη του γκρεμού, αλλά η ευθύνη της επιβίωσης δεν με άφηνε τελικά να πέσω. Μεγάλωσα στο Πασαλιμάνι, στον Πειραιά. Οι γονείς μου, όταν με γέννησαν, ήταν μόλις 16 και 19 χρόνων -είχαν μάλιστα αποκτήσει άλλο ένα παιδί δύο χρόνια προηγουμένως, την αδελφή μου. Είχαν ερωτευτεί πολύ όταν πρωτογνωρίστηκαν, κλέφτηκαν, τους πιάσανε, τους πάντρεψαν κι εμείς, τα παιδιά, ουσιαστικά μεγαλώσαμε με τη γιαγιά και τον παππού, τους γονείς του μπαμπά μου. Ήμαστε πάρα πολύ φτωχοί κι αν δεν υπήρχε η γιαγιά και ο παππούς μου να μας βοηθάνε, δεν θα τα καταφέρναμε», εξήγησε και συνέχισε πως οι τσακωμοί των γονιών της την άλλαξαν ως άνθρωπο. «Οι γονείς μου, όμως, έπειτα από κάποιο χρονικό διάστημα, άρχισαν να μην τα πηγαίνουν καλά μεταξύ τους. Καθόλου καλά. Κι όλο αυτό που ζούσα είχε ως αποτέλεσμα να αλλάξω ραγδαία, να μεταβληθώ ουσιαστικά σ' έναν άλλο άνθρωπο. Ενώ πριν από την εφηβεία μου ήμουν η πάρα πολύ καλή μαθήτρια που συμμετείχε στις γιορτές του σχολείου, που ασχολείτο με τον αθλητισμό, που έπαιρνε βραβεία, που οι καθηγητές έλεγαν στη μάνα μου 'μην την αφήσεις χωρίς να στη στείλεις κάπου να σπουδάσει', έγινα ένα κορίτσι οργισμένο με όλους και με όλα, που άρχισε να έχει πολύ έντονη ζωή, να καπνίζει πολύ, να πίνει αλκοόλ, να κάνει συνεχείς απουσίες στο σχολείο, να μπαίνει σε χώρους αναρχικών, που τελικά άρχισε να μένει μόνο του από τα 17 του χρόνια. Κι όλο αυτό ξεκίνησε απ' τον μπαμπά μου. Ενώ του μοιάζω, μετά από όλα αυτά, συν το γεγονός ότι δεν δούλευε και δανειζόταν δεξιά κι αριστερά, με αποτέλεσμα να έχουμε σοβαρό οικονομικό πρόβλημα, με έκανε κυριολεκτικά μέσα σε μία μέρα, να τον μισήσω! Κι έτσι, απομακρύνθηκα από την οικογένειά μου. Κυρίως, γιατί δεν άντεχα άλλο να βλέπω τη μητέρα μου λυπημένη. Γιατί εκείνη ήταν ο ήρωας της ζωής μου, το πρότυπό μου, η «κούκλα» μου, η «θεά» μου, η αγάπη μου η μεγάλη – αυτή και η αδελφή μου είναι οι μεγαλύτερες λατρείες της ζωής μου, πιο δυνατές και οι δύο κι από 10 άντρες μαζί... Έκανα πάρα πολλά για να φύγει ο πατέρας μου από τη ζωή μας, κυρίως για να το συνειδητοποιήσει η μάνα μου και να το αποφασίσει η ίδια, αλλά δεν έφυγε ποτέ. Για να καταλάβεις, μόλις πριν από λίγα χρόνια αποφάσισαν τελικά να χωρίσουν, όταν πια ο μπαμπάς μου έμενε με μία άλλη γυναίκα. Αυτά τα λέω για όλα τα νέα παιδιά που αυτή τη στιγμή, αντιμετωπίζουν κάποιο παρόμοιο οικογενειακό πρόβλημα. Εμένα, αυτό που με έσωζε πάντα, ήταν το αίσθημα της αγάπης που εισέπραττα από τη μάνα μου και την αδελφή μου, καθώς και η σκέψη του "δεν μπορεί κανείς να με γλιτώσει αν συμβεί κάτι! Πρέπει μόνη μου να φροντίσω για όλα!»