Κάτια Δανδουλάκη: Τι θυμάται από τη συνεργασία σου με την Έλλη Λαμπέτη και την Τζένη Καρέζη;

«Αμέσως μετά τη σχολή του Κουν πήγα στο Λονδίνο και παρακολούθησα για έναν χρόνο μαθήματα στο London School of Dramatic Art.. Με το που επέστρεψα χτύπησα την πόρτα του Κώστα Μουσούρη, λέγοντας του: «Καλησπέρα σας. Είμαι μία νέα ηθοποιοί. Δεν έχω δουλέψει ακόμα, αλλά θα ήθελα να με δείτε». Αυτή ήταν η πρώτη και η τελευταία μου οντισιόν, γιατί δέχτηκα μία πρόταση από τον παραγωγό Τζέιμς Πάρις. Του είχαν πει ότι υπάρχει μία ψηλή, θεωρητική κοπέλα, κάτι που θεωρούνταν προσόν για τον κινηματογράφο, αλλά όχι για το θέατρο. Μόλις με είδε μου ζήτησε να υπογράψουμε τετραετές συμβόλαιο συνεργασία;. Την ίδια περίοδο είχε ζητήσει να με δει και ο Νίκος Φώσκολος, ο οποίο; συνεργαζόταν τότε με τη Φίνος Φιλμς, αλλά δεν συναντηθήκαμε ποτέ γιατί είχα ήδη κλείσει τη συμφωνία με τον Πάρυ. Με τον Πάρυ έκανα ουσιαστικά και το ντεμπούτο μου στην τηλεόραση, παίζοντας στις σειρές Τα δίχτυα της αράχνης και Τα δίχτυα του τρόμου. Εκεί με είδε η Έλλη Λαμπέτη, που μου πρότεινε να συνεργαστούμε στο θέατρο, μετά μου ζήτησε να παίξω μαζί της η Τζένη Καρέζη. Έτσι, χωρίς να το καταλάβω, πέρασε το χρονικό όριο που είχα βάλει στον εαυτό μου για να δω αν μπορώ να τα καταφέρω, και η μία δουλειά έφερνε την άλλη» τόνισε στο ΟΚ.
-Τι θυμάσαι από τη συνεργασία σου με την Έλλη Λαμπέτη και την Τζένη Καρέζη;
«Με την Τζένη Καρέζη παίξαμε στην παράσταση Η κυρία δε με μέλει, που είχε ανέβει στο θέατρο Διάνα. Εκείνη τη χρονιά η Τζένη είχε μόλις αποκτήσει τον Κωνσταντίνο, οπότε η πρώτη εικόνα που μου έρχεται στο νου, όταν τη θυμάμαι, είναι η τεράστια αγκαλιά που έπαιρνε τον γιο τη; λίγο πριν ξεκινήσει η απογευματινή παράσταση και τα μεγάλα χαμόγελα που στόλιζαν το πρόσωπο της και του άντρα της, του Κώστα Κοζάκου, που ζούσαν την απόλυτη ευτυχία. Η Έλλη Λαμπέτη ήταν ο φάρος στη ζωή μου. Τη θαύμαζα από παιδί, πα-ρακολουθούσα όλες τις παραστάσεις της και μάλιστα είχα πάει στο καμαρίνι της μόνο και μόνο για να τη δω από κοντά και να μπορέσω να την αγγίξω. Όταν είχα μάθει ότι θα ανέβαζε το θαύμα της Άννυ Σάλιβαν και ότι αναζητούσε κάποια παιδιά για να παίξουν μαζί της, είχα ζητήσει από τη μητέρα μου να μάθει πότε γίνεται η οντισιόν για να πάω να με δει. Εκείνη με είχε κοιτάξει απορημένη, γιατί μπορεί να ήμουν 11 χρόνων τότε αλλά είχα ήδη ύψος 1,78 και μου είχε πει: «Πώς θα κάνεις εσύ το παιδί, που είσαι διπλή από τη Λαμπέτη;». Από την απογοήτευση μου είχα πέσει να πεθάνω, αλλά όταν το καλοσκέφτηκα κατάλαβα ότι η μητέρα μου είχε δίκιο. (Γελάει.) Όταν, μετά από χρόνια, μου ζήτησε να παίξουμε μαζί δεν μπορούσα να το πιστέψω. Αφού, θυμάμαι, ήμουν πάνω στη σκηνή και ξεχνούσα να πω τα λόγια μου, γιατί αισθανόμουν ότι ήταν μία άλλη πάνω στο σανίδι και ότι εγώ ήμουν από κάτω και παρακολουθούσα το έργο ως θεατής».