H εξομολόγηση της Μελέτη: «Έκλαψα πολύ, και αποφάσισα να δω αλήθειες για τη ζωή μου»

"Είχα πολλά να κάνω. Δεδομένου ότι εκεί γύρω στα τέλη Απριλίου, με αφορμή ένα γεγονός που συνέβη και με πείραξε πολύ, κράσαρα. Έμεινα από μέση, ( η γιατρός μου που υποστηρίζει πολύ την θεωρία ότι όλες οι ασθένειες είναι ψυχοσωματικές, θεώρησε πως απλά το γεγονός που συνέβη με έκοψε στα δύο, ενώ μου έσπασε κυριολεκτικά τα νεύρα στο δεξί πόδι, που και αυτό καθηλώθηκε).

Τις λίγες μέρες που έμεινα στο κρεβάτι, σκέφτηκα πολύ. Έκλαψα πολύ, και αποφάσισα να δω αλήθειες για τη ζωή μου. Έβαλα τα πράγματα κάτω, είδα τι μ αρέσει, τι δεν μου αρέσει, τι μπορώ να αλλάξω, τι πρέπει να αποδεχτώ, τι πρέπει να φύγει, τι μπορεί να μείνει, τι θέλω να κρατήσω, τι οφείλω στον εαυτό μου να διώξω. Από πρόσωπα και καταστάσεις. Έγραψα τα πάντα σε χαρτί, ώστε να θυμάμαι τι ήταν όλα εκείνα που ήρθαν στην επιφάνεια σε αυτήν την ευάλωτη στιγμή μου, καθώς αυτά αποτελούσαν και την αλήθεια μου.
Κάρφωσα στον εαυτό μου άτομα, παραδέχτηκα τη θέση τους και τον ρόλο τους στη ζωη μου, αναγνώρισα τη δράση τους και την επίπτωση αυτής στην καθημερινότητα μου, οραματίστηκα πως θα ήθελα να είναι τα πράγματα για μένα ώστε να είμαι ευτυχισμένη, πήρα αποφάσεις και άρχισα να υλοποιώ.
Ξεκίνησα από τα δύσκολα. Απομάκρυνα πρόσωπα. Όσο δύσκολο και αν μου ήταν, όσο και αν τα αγαπούσα αυτά τα πρόσωπα, τα έβαλα στην άκρη. Πέρασα στιγμές απόλυτης αδυναμίας, από εκείνες που κρύβεις το κινητό για να μην κάνεις καμία βλακεία, ενώ είσαι στο κρεβάτι ξαπλωμένη και σφίγγεις τα δόντια επειδή θέλεις την επαφή τους αλλά της αντιστέκεσαι, όπως ο ναρκομανής που ζητά τη δόση του.
Κάθε μέρα που περνούσε ήταν και μια κατάκτηση.
Πέρασα στα λιγότερο οδυνηρά. Έκλεισα το σπίτι μου στη Φιλοθέη. Το είχα φτιάξει με πολύ κόπο, πολλές αναποδιές και απρόοπτα. Ένα υπέροχο σπιτάκι για το οποίο ήμουν περήφανη, καθώς κάθε του μα κάθε του γωνιά ήταν και ένα κομμάτι του εαυτού μου. Εκεί που δεν με έβρισκα πουθενά ήταν στην τοποθεσία.
Δεν μου πάνε τα βόρεια. Το δοκίμασα. Τα προσπάθησα για περισσότερο από πέντε έξι χρόνια. Δεν μου πάνε. Τέλος. Είμαι παιδί των Νοτίων προαστίων. Έχω μεγαλώσει μπροστά στη θάλασσα. Εχω μάθει να τη βλέπω πρώτο πράγματα, κάθε πρωί, να την μυρίζω στον Νοτιά, να την ακούω μέσα από τα καίκια της τα ξημερώματα του Σαββατοκύριακού, να τη διαβάζω από τις σπηλιάδες. Τη θέλω στα πόδια μου τέλος. Έχω ήδη ξεκινήσει διαδικασίες να βρω σπίτι σε περιοχή που ανήκω.
Είπα την αλήθεια για ακόμα μία φορά , για μένα στη δουλειά. Την είχα πει και άλλες φορές στο παρελθόν, απλά δεν την υποστήριζα. Αυτή τη φορά, αποφάσισα να το κάνω, με όποιο κόστος. Ξεκαθάρισα σε εκείνους που έπρεπε τη στιγμή που έπρεπε τις προθέσεις και τις επιθυμίες μου, και άρχισα να βάζω τα θεμέλια για εκείνο που θέλω να κάνω.
Όλα αυτά μέσα σε 2-3 μήνες...
Στις αρχές του καλοκαιριού ήμουν έτοιμη. Ήταν όλα σε τάξη. Είχα διαλύσει τα πάντα γύρω μου, και είχα αρχίσει να τα κτίζω από την αρχή, πιο σωστά αυτή τη φορά" έγραψε στο blog της στο mustonline η παρουσιάστρια.