Φυλιώ Πυργάκη: «Είμαι 70 χρόνων»

«Είμαι αυτοδίδακτη, δεν σπούδασα το τραγούδι. Μικρό παιδί φύλαγα πρόβατα στην Ορεινή Κορινθία, στον Ασπρόκαμπο. Το πρωί ήμουνα στα πρόβατα και το βράδυ με έπαιρνε ο πατέρας μου και πηγαίναμε στα πανηγύρια. Έβλεπα πώς γίνονταν, μου άρεσαν και του είχα πει "εγώ θα φύγω κάποια στιγμή και θα ασχοληθώ μ'αυτό". Αυτό έκανα. Βέβαια στην αρχή δεν ήμουνα πολύ έτοιμη, δεν ήξερα πολλά τραγούδια, τραγούδαγα μαζί με άλλους, εκείνοι έπαιρναν λεφτά και εγώ ψίχουλα. Δεν με πείραζε, όμως αυτό. Το τραγούδι ήταν που μ' ένοιαζε. Ήθελα να φτάσω εκεί που έφτασα. Και το προσπάθησα πολύ με πολλή δουλειά. Σιγά-σιγι εξελίχθηκα» τόνισε στο Πρώτο Θέμα.
Πενήντα πέντε χρόνια μετράει στο δημοτικό τραγούδι. Κάνει συγκρίσεις του τότε με το τώρα. «Τα παλιά τα χρόνια, ο κόσμος ήταν αλλιώτικος. Βγαίνανε στο πανηγύρι και χόρευαν με τη σειρά, χωριστά, κατά παρέες. Τώρα αυτό άλλαξε, χορεύουν πλέον όλοι μαζί. Τότε, τα μεγαλύτερα πανηγύρια γίνονταν στη Φθιώτιδα, μετά στην Τρίπολη. Οι καμπίσιοι το αγαπούνε πολύ το πανηγύρι, θυμάμαι ότι ξεκινούσαμε να τραγουδάμε από τις 8 το βράδυ και πηγαίναμε μέχρι τις 8 το άλλο το πρωί. Για πολλά χρόνια συνέβαινε αυτό, μέχρι πρόσφατα. Ο κόσμος, αγόρι μου, έχει λαχτάρα για το δημοτικό, το 'χει στο αίμα του από γεννησιμιού του. Το δημοτικό τραγούδι ήταν και είναι η παράδοση των Ελλήνων, είναι η αρχη και το τέλος της ζωής μας. Εγώ το ζω κάθε μέρα αυτό που σου λέω, λεβέντη μου».