Νίκος Αναδιώτης: «Ακόμα δεν έχω πιστέψει ότι έχω γίνει πατέρας!»

Ο παρουσιαστής και ηθοποιός, μιλώντας στο Down Town Κύπρου δεν κρύβει την απόλυτη ευτυχία που ζει κοντά στη σύζυγό του Βασιλική και τον γιο τους Σπύρο και ειδικά για τη στιγμή του ερχομού του μικρού στη ζωή. «Ό,τι κι αν φανταζόμουν, ό,τι και αν μου είχαν πει, όλα ήταν θεωρίες, μπροστά στην πραγματικότητα. Είναι από εκείνες τις στιγμές στη ζωή σου που δεν πρόκειται να ξεχάσεις ποτέ! Νομίζω ότι τα ελληνικά μου είναι φτωχά για να μπορέσω να περιγράψω τα συναισθήματα που ένιωσα».

Ήσουν παρών στον τοκετό;
«Ναι και είναι κάτι που συστήνω σε όλους τους μελλοντικούς μπαμπάδες. Είναι μία στιγμή που σε δένει απόλυτα με τη γυναίκα σου! Έχω ακούσει πολλούς που προβληματίζονται ή που λένε ότι μπορεί να φοβηθούν ή να λιποθυμήσουν... Τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει! Ειλικρινά, βλέποντας τη Βασιλική την ώρα του τοκετού, τη θαύμασα και συνειδητοποίησα πόσο δυνατές είναι όλες οι γυναίκες. Κανένας άντρας δεν θα μπορούσε να το αντέξει. Η γυναικεία φύση είναι τέτοια που τις βοηθάει να ανταπεξέλθουν, γιατί αντλούν δύναμη μέσα από την καρδιά τους».

Ωστόσο, πολλοί λένε ότι μετά οι άντρες δυσκολεύονται να ξαναδούν ερωτικά τη γυναίκα τους...
«Την έχω ακούσει κι εγώ αυτή τη θεωρία, αλλά δεν την πιστεύω. Στη δική μου περίπτωση τουλάχιστον δεν υπήρξε κανένα τέτοιο πρόβλημα. Θεωρώ ότι αυτοί που το λένε, μάλλον ψάχνουν μια δικαιολογία για να αποφύγουν κάποιες άλλες καταστάσεις».

Πώς αντέδρασες όταν σου έφεραν το μωρό στην αγκαλιά σου;
«Δεν σταμάτησα να κλαίω καθ' όλη τη διάρκεια του τοκετού. Αλλά όταν η μαία το πήρε από την αγκαλιά της Βασιλικής και το ακούμπησε στη δική μου, είναι μία στιγμή που δεν μπορώ καν να την περιγράψω με λόγια».

Τόσο κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, όσο και μετά τον τοκετό, οι ορμόνες των γυναικών τρελαίνονται, με αποτέλεσμα να γίνονται ευαίσθητες και να αντιδρούν διαφορετικά. Συνέβη αυτό και στη δική σας περίπτωση;
«Αυτό ισχύει. Ευτυχώς, με είχαν προετοιμάσει φίλοι και γνωστοί γι' αυτά τα συμπτώματα και ήμουν έτοιμος. Και επειδή η Βασιλική λειτουργούσε σαν να είχε χρονοδιακόπτη, ήξερα περίπου τι θα αντιμετωπίσω σε κάθε φάση της εγκυμοσύνης. Αυτό που πρέπει να κάνει κάθε άντρας σε αυτή την περίπτωση είναι να οπλιστεί με υπομονή και να σκεφτεί ότι δεν διακυβεύεται η παγκόσμια ειρήνη, αν κάποια στιγμή η γυναίκα του είναι υπερβολική στις αντιδράσεις της. Υπήρχαν, για παράδειγμα, στιγμές που η Βασιλική ενοχλούνταν ακόμα και που έβγαζα την μπλούζα μου και την άφηνα στον καναπέ του σαλονιού. Της εξηγούσα ότι θα την έπαιρνα από εκεί, απλά ήθελα να αλλάξω ρούχα, γιατί βιαζόμουν, αλλά για εκείνη αυτό ήταν ένα πολύ σοβαρό θέμα που έπρεπε οπωσδήποτε να συζητηθεί, ενώ κανονικά δεν θα του είχε δώσει καμία σημασία. Μετά τη γέννα έγινε πολύ ευσυγκίνητη. Μπορεί, λόγου χάρη, να καθόμασταν στον καναπέ και ξαφνικά να την έπιαναν τα κλάματα! «Τι έχεις;», τη ρωτούσα, αλλά δεν ήθελε να μου πει. Ύστερα από πολλή πίεση μου είχε εκμυστηρευτεί ότι φοβόταν μήπως δεν τα κατάφερνε να γίνει καλή μητέρα»!

Ο γιος σου, ο Σπύρος, είναι πια εννέα μηνών. Πότε ήταν η τελευταία φορά που σε εντυπωσίασε με κάτι που έκανε;
«Την 25η Μαρτίου, επιστρέφοντας από την εκπομπή (σ.σ. παρουσιάζει μαζί με την Σταματίνα Τσιμτσιλή το πρωινό πρόγραμμα «Happy Day», στον Alpha), κρατούσα ένα πλαστικό σημαιάκι και του το έδωσα. Με το που το πήρε, λοιπόν, στα χέρια του, άρχισε να το κουνάει με τόσο πάθος, λες και ήταν σημαιοφόρος στην παρέλαση. Πραγματικά, όσες φορές κι αν δω το συγκεκριμένο βιντεάκι που τράβηξα με το κινητό μου, γελάω, γιατί μου φαίνεται απίστευτο να το κάνει αυτό ένα μωράκι που τότε ήταν πέντε μηνών (γελάει). Τώρα τελευταία, πιάνει τα κάγκελα του κρεβατιού του και τα κουνάει τόσο δυνατά, σαν να είναι φίλαθλος σε αγώνα και διαμαρτύρεται για το αποτέλεσμα»!

Θυμάσαι το πρώτο βράδυ που περάσατε με το μωρό στο σπίτι;
«Αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι παρόλο που ήμασταν και εγώ και η Βασιλική πολύ κουρασμένοι, καθίσαμε ξάγρυπνοι απέναντι από την κούνια του και τον χαζεύαμε! Ακόμα δεν έχω πιστέψει ότι έχω γίνει πατέρας! Υπάρχουν στιγμές που γυρνώντας σπίτι το βράδυ τον παρακολουθώ να κοιμάται και αναρωτιέμαι: «Τώρα αυτό είναι δικό μου;».