Αλέκα Καμηλά: «Όπου και αν ήμασταν, αυτό που μου έλειπε ήταν ο χρόνος για μένα»

«Και τα τρία παιδιά μου έχουν γεννηθεί στην Αμερική- το καθένα σε άλλη Πολιτεία. Νιώθουν Έλληνες, λένε ότι είναι και Σέρβοι, αλλά χώνουν στη μέση και την Αμερική που τους αρέσει πολύ - ο μικρός μόνο που είναι τριών δεν έχει μνήμες από εκεί. Στο σπίτι μιλάμε κυρίως ελληνικά στο ίδιο επίπεδο με τα αγγλικά, ενώ καταλαβαίνουν και επικοινωνούν και στα σέρβικα, όχι πολύ καλά όμως γιατί ο Πέτζα μιλάει ελληνικά ακόμα και με Σέρβους φίλους του που ζουν εδώ και τους κοροϊδεύουμε όταν κάνουν λαθάκια. Λόγω των μετακομίσεων τα παιδιά μου έχουν γίνει πολύ προσαρμοστικά. Αφού άμα μείνουμε πολύ καιρό σε ένα μέρος μου λένε: "Τι έγινε, μαμά, δεν θα φύγουμε;". Όπου και αν ήμασταν, όμως, αυτό που μου έλειπε ήταν ο χρόνος για μένα. Ο Πέτζα ταξίδευε συνεχώς και ήμουν πολύ μόνη. Έριχνα πολλή δουλειά, αλλά μέσα στο σπίτι. Κάθε μέρα μαγείρεμα, συμμάζεμα. Τα παιδιά όπου περνάνε πετάνε πράγματα. Και έβλεπα και πολλή τηλεόραση. Σαν κάποιες κυρίες που δεν δουλεύουν και έχουν μόνο τις δουλειές του σπιτιού και βλέπουν τηλεόραση. Είχα γίνει μια τέτοια κυρία κι εγώ! ∆εν ένιωθα καλά. Είχα συνηθίσει αλλιώς και τα πρώτα χρόνια δυσκολεύτηκα. Μετά μου έγινε τρόπος ζωής, με αποτέλεσμα όταν βρισκόμουν σε μέρος με πολύ κόσμο να παθαίνω φρίκες και να θέλω να φύγω. Με έπιανε μελαγχολία συχνά, αλλά δεν γινόταν να αλλάξουμε τη ρότα της ζωής μας. Μόλις ήρθα στην Ελλάδα μου έφυγαν όλα. Άρχισα τα έξω και δεν μαζευόμουν» τόνισε στο Πρώτο Θέμα.