Δήμος Αναστασιάδης: «Οι κάμερες ήταν στραμμένες πάνω μου και λειτούργησαν σαν ηλεκτροσόκ»

Γιατί τόσο πείσμα να γίνει τραγουδιστής;

«Ξέρεις τι θυμάται η μητέρα μου; Όταν ήμουν μικρός πήγαινα σε μαγαζιά με μουσικά όργανα και έκλαιγα να μου τα αγοράσουν. Δεν ήθελα παιχνίδια. Με έστειλαν στο Ωδείο να μάθω πιάνο, 6 ετών ήμουν. Και μπουζούκι έμαθα και κιθάρα. Εντεκα χρόνων μαζί με τον αδελφό μου και φίλους μας φτιάξαμε τους Δύτες του Χρόνου. Ο αδελφός μου ήταν ο τραγουδιστής, εγώ έπαιζα κιθάρα.

Ντρεπόμουν φυσικά να παίξω σε κόσμο. Για εμάς παίζαμε μουσική. Τα πάντα άκουγα τότε. Από τα θρακιώτικα, που τραγουδούσαν οι παππούδες μου, και τα ρεμπέτικα μέχρι Ρέι Τσαρλς. Μετά δοκίμαζα να παίξω τα πάντα» τόνισε στο Πρώτο Θέμα

Σε πρώτη ανάγνωση φαντάζει τουλάχιστον αντιφατικό να βρεθεί ως διαγωνιζόμενος σε ριάλιτι τηλεπαιχνίδι/talent show όπως το «Dream Show».

«Δεν αξίζει να επαναλάβω τη γνωστή ιστορία, ότι δηλαδή βρέθηκα εκεί επειδή συμπλήρωσε την αίτηση ο αδελφός μου ερήμην μου. Φυσικά, η τηλεόραση είναι κάτι ξένο προς εμένα, αλλά με ωφέλησε πάρα πολύ. Ήμουν εξαιρετικά αμήχανος τότε πάνω στη σκηνή. Φοβόμουν βασικά.

Οι κάμερες ήταν στραμμένες πάνω μου και λειτούργησαν σαν ηλεκτροσόκ. Αντίστροφη ψυχολογία. Γιατί αισθανόμουν αμήχανος; Βασικά είχα μάθει να εκφράζομαι μοναχικά, έπαιζα μουσική μόνος μου, για μένα. Κυρίως επειδή οι γονείς μου δεν ήθελαν να γίνω τραγουδιστής. Δεν έλαβα στο ξεκίνημα το δικό τους χειροκρότημα. Και αυτό μου δημιούργησε ένα κόμπλεξ, μια ανασφάλεια.

Ο πατέρας μου ήθελε να συνεχίσω την επιχείρησή του - με εμπόριο ηλεκτρολογικού υλικού ασχολείται. Δεν το είχε ξεπεράσει ακόμη κι όταν έβγαλα τον πρώτο μου δίσκο. Περίμενε πότε θα πάω στο μαγαζί να κάνω καμιά δουλειά ενώ δούλευα στον ''Σταυρό του Νότου''. Θυμάμαι τότε ζούσα ακριβώς πάνω από την αποθήκη στην Παιανία, σε ένα μικροσκοπικό γραφείο, και έβαζε τους λογιστές να με ξυπνούν 7 το πρωί».