Αντώνης Λουδάρος: «Δεν ήξερα αν θα καταφέρω να γίνω ηθοποιός»

Εκφράζει την απέραντη αγάπη του για τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο και περιγράφει το σινεμά «Ριρίκα», το οποίο τα καλοκαίρια γυρνούσε πίσω τον χρόνο και έπαιζε στη μεγάλη οθόνη παλιές ελληνικές ταινίες.

«Ακόμα και όταν τελείωσα τη σχολή, δεν ήξερα αν θα καταφέρω να γίνω ηθοποιός. Κάθε τρία-τέσσερα χρόνια έβαζα στόχο. Έλεγα "αν στα επόμενα τρία-τέσσερα χρόνια δεν έχεις καταφέρει να είσαι σε μια καλή δουλειά, παράτα τα". Και πέρασαν αυτά τα τρία χρόνια και ήμουν σε καλή δουλειά. Μετά έλεγα "αν στα επόμενα τρία-τέσσερα χρόνια δεν σου δοθεί κανένας καλός ρόλος, παράτα τα". Και ήρθε και ο καλός ο ρόλος και μάλιστα νωρίτερα απ' ό,τι περίμενα. Λίγο η τύχη, λίγο το ότι κάποιοι ίσως είδαν κάτι σε μένα. Πλέον ο μοναδικός μου στόχος είναι να κάνω ωραίες συνεργασίες. Ποτέ δεν ντράπηκα να χτυπήσω πόρτα. Να πάρω τηλέφωνο και να πω ότι έχω ανάγκη από δουλειά. Ακόμα και όταν είχα κάνει επιτυχίες στο θέατρο. Πολλές φορές μετά από μια μεγάλη επιτυχία έρχεται η ανεργία. Δεν ξέρω για ποιον λόγο, αλλά συμβαίνει. Δεν είχα πρόβλημα να ζητήσω πράγματα, να περάσω από οντισιόν. Δεν έχω μετανιώσει για κάτι που έχω κάνει γιατί αυτά με έφεραν εδώ που είμαι σήμερα και είμαι χαρούμενος με τη ζωή μου. Έχω μετανιώσει όμως για κάτι που δεν έκανα: που υπήρξα κότα και δεν γνώρισα την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Όταν με είχαν πάρει τηλέφωνο και μου πρότειναν δουλειά για την "Εύθυμη χήρα" που είχε κάνει τότε στην τηλεόραση. Τότε -μικρός, ακόμα στο ξεκίνημα- φοβήθηκα ότι θα με κοροϊδέψουν οι συμμαθητές μου στη σχολή αν έλεγα ναι σε μια δουλειά που δεν ήταν και τόσο καλή ή αυτό που λέγαμε τότε ποιοτική. Δεν είχε όμως αυτό σημασία. Γιατί αν είχα δεχθεί, θα είχα την ευκαιρία να γνωρίσω αυτή την εκπληκτική γυναίκα που τόσο είχα θαυμάσει μέσα από τις ταινίες της. Οχι επιφανειακά, όπως τη γνώρισα πολλά χρόνια αργότερα μετά από μια παράστασή μου, αλλά βαθιά, ουσιαστικά. Άλλωστε τι είναι η ζωή αν όχι μια σειρά από συναντήσεις με ανθρώπους;» τόνισε στο Πρώτο Θέμα.