Λήδα Πρωτοψάλτη: «Εφτασα 74 για να δοκιµαστώ µε το Εθνικό Θέατρο»

Η «Στοά», επί δεκαετίες τώρα, υπηρετεί το ελληνικό ρεπερτόριο. Άραγε η ηθοποιός θα ήθελε να είχε ασχοληθεί περισσότερο µε το κλασικό, µε τα «µεγάλα» κείµενα και ρόλους, δοκιµάζοντας ενδεχοµένως την τύχη της και εκτός της δικής της στέγης; «Αφού µε κάλυπτε η «Στοά», γιατί να σκορπιστώ; Να φύγω, να πάω πού; Εξάλλου, τη στήσαµε µαζί µε τον Θανάση. Εγώ πιστεύω ότι µέσα στον ίδιο χώρο ανθεί ο ηθοποιός. Με τους ίδιους συνεργάτες, µε όσους µιλά την ίδια γλώσσα. Γιατί καταλαβαίνει ο ένας τον άλλον. Κάποια στιγµή, βέβαια, είπα: «Κάτσε, θέλω να αναµετρηθώ και µε άλλους ρόλους». Ενιωσα εγκλωβισµένη» λέει στη real και συνεχίζει: «Ήταν τότε που χόντρυνε το πράγµα και είχαµε φτάσει στο σηµείο να µας προσάπτουν ότι δεν µπορούµε να παίξουµε τίποτα άλλο πέραν από Ελληνες λούµπεν. Ηταν µεγάλο χαστούκι να διαβάζεις από σοβαρό κριτικό «Επιτέλους είδαµε την κ. Πρωτοψάλτη να µην είναι µπροστά σε µια κουζίνα», όταν υποδύθηκα µια τινέιτζερ στο «Νάσο» του Α. Θωµόπουλου. Αλλά δεν ανεβάζαµε ό,τι κι ό,τι, παρά όσα έργα ήταν για να ανέβουν. Μποστ, ∆ιαλεγµένο, Καµπανέλλη, Σκούρτη, Ποντίκα, Νικολή. Γιατί οι άλλοι τότε δεν τολµούσαν να ανεβάσουν ελληνικό έργο ποιότητας. Αφοσιωθήκαµε και θυσιαστήκαµε γι' αυτό το ρεπερτόριο. Παλέψαµε και παλεύουµε µε νύχια και µε δόντια (εκτός από τη «Μήδεια» θα παιχτούν δύο ακόµη νεοελληνικά έργα, το «Εµείς οι γυναίκες» του Θ. Παπαγεωργίου και οι «∆ιαλέξεις αθλιότητας» του Γ. Τσίρου). Και το επιβάλαµε. Είναι αυτό που µας εκπροσωπεί. «Θα είχες κάνει άλλη καριέρα αν ήσουν εκτός», µου λένε κάποιοι. Μα δεν µε φώναξε το Old Vic. Αν µε φώναζε, θα το συζητούσα. Εφτασα 74 για να δοκιµαστώ µε το Εθνικό Θέατρο. Κάποτε που συζητούσα µε τον Κούρκουλο για µια δουλειά στο Εθνικό, γύρισε και µου είπε: «Τι να σου πω για τον χειµώνα; Ελα να παίξεις σε µένα; Αφού έχεις τη δική σου στέγη». Η αφοσίωσή µου στη «Στοά» φρενάρισε είναι η αλήθεια πολλές πιθανές συνεργασίες».

Αν σας φώναζε ξανά το Εθνικό, θα το συζητούσατε;

«Άµα µπορούσα, γιατί όχι; Εξάλλου δεν ήταν το Εθνικό, η Λυδία Κονιόρδου µε φώναξε. Γιατί να αρνηθώ; Καλοκαίρι ήταν - τον χειµώνα δεν θα µπορούσα λόγω «Στοάς». Αλλά ο σηµαντικότερος λόγος ήταν η ίδια η Κονιόρδου: µια καλλιτέχνις παθιασµένη µε τη δουλειά της, αφοσιωµένη στη σκηνή και τελειοµανής».