Κατερίνα Ζαρίφη: «Ο θάνατος του πατέρα μου ήταν το πιο ισχυρό σοκ που έχω δεχθεί στη ζωή μου»

Δεν ένιωσε ποτέ την ανάγκη να επισκεφτεί κάποιον ειδικό; «Πάντα το ανέβαλλα, αλλά νομίζω τώρα πια ότι είναι η κατάλληλη εποχή να μιλήσω σε έναν ψυχολόγο, ένα δεύτερο μάτι να καταλάβει τι έχει συμβεί στη ζωή μου την τελευταία διετία» τόνισε στο ΕΓΩ.
-Με ποιο θέμα θα ξεκινήσεις όταν θα τον επισκεφτείς;
«Σίγουρα με την πρόσφατη απώλεια του μπαμπά μου. Ο θάνατος του ήταν το πιο ισχυρό σοκ που έχω δεχθεί στη ζωή μου. Με την ασθένεια του πολέμησα πάρα πολύ, πίστεψα κάποια στιγμή ότι θα το νικήσω, ότι θα το νικούσαμε. Και όταν δεν έγινε αυτό, ήταν σαν να άλλαξε όλο το σύμπαν γύρω μου. Τότε κατάλαβα πόσο τρωτοί είμαστε ως άνθρωποι.»
-Για πόσο καιρό το πολεμούσατε - και εκείνος και εσείς ως οικογένεια; Είχατε ελπίδες;
Σχεδόν για πέντε μήνες, αλλά είχαμε μεγάλες προσδοκίες από αυτό τον αγώνα, καθώς οι γιατροί μας έλεγαν ότι πήγαινε πολύ καλά. Είχε νικήσει τον καρκίνο, αλλά τελικά δεν άντεξε η καρδιά του.»
- Υπάρχει πάντα ένα σκοτάδι που πέφτει πάνω σου έπειτα από αυτές τις απώλειες...
«Μετά το θάνατο του, για 20 μέρες δεν λειτουργούσα, ήμουν σαν φυτό. Κοιτούσα απλά το ταβάνι. Έτσι όμως έπρεπε να το ζήσω. Τώρα είμαι στην κυριολεξία πια πάνω από τη μαμά και την αδελφή μου. Κάποιος πρέπει να αναλάβει αυτόν το ρόλο.»
- Του πατέρα σου;
«Έτσι ακριβώς το είδα.»
- Είσαι έτοιμη για ένα τόσο μεγάλο βάρος; Ψυχολογικά είσαι ακόμη ευάλωτη...
«Είναι επιλογή μου. Ίσως αυτός ο ρόλος με βοηθήσει τελικά να επουλώσω τις πληγές μου. Η μητέρα μου και η αδελφή μου είναι ανεξάρτητες γυναίκες, αλλά θέλω να γίνω η ομπρέλα προστασίας τους. Πάντα μου ταίριαζε αυτός ο ρόλος, από ,παιδί ήμουν αγοροκόριτσο. Αλλά και στους φίλους μου είμαι έτσι. Και στις πέντε το πρωί να με πάρουν τηλέφωνο, θα τους βοηθήσω σε ό,τι έχουν ανάγκη, θα τρέξω κοντά τους.»
-Ο πατέρας σου είχε επίγνωση της κατάστασης του;
«Όχι. Είχαμε πλάσει ένα ωραίο παραμύθι για εκείνον, γιατί δεν θα μπορούσε να το διαχειριστεί. Ήμουν της άποψης ότι σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να γνωρίζει κάτι, για να του δώσουμε λίγη ώθηση παραπάνω. Δυστυχώς, ο πατέρας μου δεν είχε νωρίτερα κάποια συμπτώματα που να προειδοποιούσαν για την κατάσταση του. Και περάσαμε από όλες τις φάσεις. Από το να βλέπεις ξαφνικά τον άνθρωπο σου και να μην τον αναγνωρίζεις, να ζεις σε μια μόνιμη κατάσταση θλίψης από τη στιγμή που γίνεται η διάγνωση και να ετοιμάζεσαι για αυτό που δεν μπορείς να αποφύγεις, αλλά μετά η πορεία της θεραπείας να σου αναπτερώνει το ηθικό και να λες «τελικά θα το κερδίσουμε»!»